30-8-2021
Ik was gisteravond diep, diep verdrietig. De gedachte dat ik jou misschien nooit ga zien is onverdraaglijk. Ik heb heel erg gehuild, het is zwaar om geen contact te hebben. Het is zwaar om niet bij je te zijn, maar het is wat het is. Maar het is even niet fijn. We zijn begonnen om samen te komen maar ik ben blijkbaar in slaap gevallen. Dat realiseerde ik me toen ik ’s nachts wakker werd. Het voelde alsof jij mij had overgenomen en ik daardoor rustig werd waardoor ik in slaap ben gevallen.
Wat er gebeurt is echt niet uit te leggen aan anderen. Dat maakt dat ik me nog steeds alleen voel en dat ik me alleen niet alleen voel samen met jou. Terwijl er geen fysiek contact is. Dit is echt niet te snappen volgens aardse normen die mensen hebben.
Vannacht toen ik wakker lag voelde ik dat ik bij je wilde komen om mijn energie te delen. Ik heb mijn energie op jou gericht. Ik visualiseerde jou bij mij en werd daar heel opgewonden van. Het was weer super heerlijk. De hemel op aarde.
Mijn ego vraagt zich nog steeds af hoe, wanneer en wat er gaat gebeuren in de toekomst. Mijn ego duwt me dan terug naar beneden, naar mijn buik, mijn gevoel. En daar voel ik jou en dat is wat er is, en dat is goed. Meer zit er nu niet in.
Ik trek mijn eigen plan en leef mijn leven zoals ik het wil leven. Ik verheug me om samen yoga te kunnen doen. Ooit. Maar nu gaat dat nog niet. Als ik dat nu zou kunnen doen, zou ik nooit meer bij je weg willen. Dat gaat nog niet. Zover zijn we nog niet.
24-7 dat is wat wij willen en dan zullen er eerst nog andere stappen genomen moeten worden. Maar jee, wat zou ik graag bij je willen zijn.