10-3-2023

Het is zo fijn om te weten dat mijn ziel een hele lange houdbaarheid heeft. Eeuwig leeft. Al eeuwen heeft geleefd. Nog vele eeuwen zal doorleven. Mijn lichaam heeft maar een beperkte houdbaarheid. Daarom moet ik daar levend op deze aarde heel goed voor zorgen.

Het lichaam leeft relatief gezien maar heel kort. Dit in vergelijking met mijn ziel. Het is de verpakking voor iets veel groters en mooiers. Mijn ziel. Wat een bijzonder ding is dat toch. Die woont in mijn lichaam en wil gelukkig, blij en gezond zijn. Licht en liefde zijn. Naar die ziel moet ik zo goed luisteren om dat allemaal te bereiken. Dit kan ik alleen maar door terug te gaan in stilte. In stilte in mezelf. Luisteren naar die stilte. Wat zegt die stilte tegen mij. Het gesprek aangaan met mezelf. Gesprekken met anderen even stopzetten om dichtbij mezelf te kunnen komen.

Ik ga ervan uit dat alle zielen licht en liefde willen. Niemand wil ziek zijn of oorlog. Alle zielen willen naar het licht. Waarom zien de meeste zielen dat licht dan pas als ze overgaan? Waarom kan dit licht niet door meer mensen nu geleefd worden op deze aarde? Dit zijn de lessen die geleerd worden. Een heel leven lang maar ook door alle levens heen.

Maar nu in deze tijd, levend op deze aarde gaan er meer mensen leven in licht. Meer dan ooit tevoren. Dat is wat ik geloof. Meer bewustwording waar dit korte leven op aarde echt over gaat. Meer willen leven in het licht. Wat is echt belangrijk. Dat je het hier en nu moet doen om weer een stukje verder te kunnen naar verlichting.

Ik realiseer me heel goed dat mijn proces niet is weggelegd voor veel mensen nu levend op deze aarde. Toch is mijn ziel nu levend op deze aarde verlicht. Een versneld proces. Ik ben zeker niet de enige op deze aarde waar dit nu mee gebeurt. Dit proces moet je wel helemaal alleen doen om jezelf uiteindelijk niet meer alleen te voelen. Er is veel hulp, maar uiteindelijk moet je het zelf doen.

Ik voel of mensen openstaan voor mijn energie. Dat zijn er nog steeds niet zoveel in mijn omgeving. Maar ik voel ook dat ik dat achter me mag laten en verder mag op mijn pad. Loslaten wat ikzelf heb losgelaten. De energie van dit loslaten gebruiken om een geheeld leven verder te mogen leven in de tijd dat ik nog op deze aarde leef. Ik ben blij en dankbaar voor deze tijd die gaat komen en die is.

10:09 Wow. Mezelf steeds verder ontdekken. Met jou. Wat heb ik eraan als ik de hele wereld ontdek en mezelf niet ken? Ik maak echt de mooiste ontdekkingsreis met mezelf, in mezelf. Er valt echt nog zoveel te ontdekken. Zalig. Dat één mens dat allemaal in zich heeft. Ongelooflijk. Ik hoef niet meer ver te reizen om mezelf te ontdekken. Ik wil wel weer met mijn opnieuw ontdekte zelf de wereld in en mensen ontmoeten. Maar nooit meer op de vlucht voor mezelf. Hoe heerlijk is dat.

8-3-2023

Ik ben mijn eigen vader. Die moet goed voor zichzelf zorgen.

Ik ben mijn eigen moeder. Die moet goed voor zichzelf zorgen.

Ik ben mijn eigen kind. Die moet goed voor zichzelf zorgen.

Deze 3-eenheid moet goed voor zichzelf zorgen. Deze 3-eenheid moet ook heel goed voor elkaar zorgen. Als dit allemaal klopt ben je een compleet mens.

7-3-2023

Volle maan. Vrouwelijke energie. Dat betekent dat ik weer wat wakker lig vannacht. Het is prima deze energie. Ik zie alle situaties voor me waarin wij bij elkaar waren in Dubai. Ik voel nu dat die situaties bijzonder waren in energie. Het leek of wij alleen samen waren. Dat alles en iedereen om ons heen wegviel. Alleen wij. Het thuiskom gevoel. Het onbewuste weten. Nu is het bewust weten zonder aards contact. Deze energie is alleen maar sterker en sterker. Wij samen.

Daarna ben ik in Lemuria waar iedereen in liefde en vrijheid samenleefde. Een verzonken stad die langzaam weer boven komt drijven. Daar konden wij samen zijn en samenleven. Dat gaat voor mij en ons weer gebeuren. Leven en werken in liefde met alles en iedereen. Samen met anderen die daar ook voor openstaan. Dit is de stad waar ik wil leven in vrijheid. Ik kan niet meer leven in een verzonken stad. Ik wil leven in een stad boven de grond in en met liefde voor alles dat leeft. Dat is leven in de nieuwe wereld.

Onze ziel gaat zover terug. Iedere keer komen er weer nieuwe stukjes bovendrijven van onze ziel. Herinneringen die ver teruggaan in de tijd. Naar lang vervlogen tijden. Ik word alleen maar steeds enthousiaster over mijn eigen ziel. Een ziel die zoveel informatie kan opslaan. Dit is toch wel bijzonder. Hier had ik bewust geen weet van. Dit alles was ver weggestopt en nu mag ik het opschrijven voor mezelf. Om het te begrijpen voor mezelf.

6-3-2023

10:30 Onze verlichte ziel kwam samen. Sterke gedachtenkracht en visualiseren. Dat is wat we doen. We zijn lang samen en voelen en spreken elkaar. Voelen en weten wat goed is voor ons. Alles in, voor en met de liefde. Aan het eind lig ik met mijn ogen open en zie een heel groot wit licht knipperen tussen mijn ogen. Dit is voor de explosie die daarop volgt. Dan is het knipperen weg en is mijn lijf weer wat lichter. WOW. What a Journey. Jij en ik. Wij. Samen. Genieten van elkaar. Dit is werken aan de liefde maar geen werk. Dit is zijn voor mij. Dat schrijf ik dan maar weer op zodat ik later nog kan nagenieten van dit heerlijke samenzijn.

4-3-2023

Dit werd vroeger tegen kinderen gezegd. Waarom? Waarom mochten die handen niet onder de deken? Wat is en was de invloed van de kerk. De scheiding van lichaam, geest en ziel. Je eigen handen mochten niet je eigen lichaam aanraken. Hoe bizar eigenlijk. Een kind kreeg schaamte opgelegd als het ging om jezelf aanraken. Waarvoor moest je jezelf schamen? Waarom mocht je je eigen lichaam niet ontdekken? Welke handen mochten dat lichaam dan wel aanraken? Er werd dus al vroeg een lichaam van een geest en ziel gescheiden. Deze kwamen los te staan van elkaar en gingen als zodanig los van elkaar functioneren zodat anderen die macht over jou hadden en alles konden doen wat zij wilden. In alle vormen. Daar zijn veel gaten geslagen in een ziel. Wat als kinderen destijds wel die handen onder de deken mochten doen? Zouden er dan veel meer gelukkige mensen zijn die in hun eigen kracht zouden staan zodat niet anderen over hun leven konden beslissen? Hoe anders zou de wereld er dan nu uitgezien hebben? Een mens niet meer afgescheiden van zichzelf. Gelukkig met zichzelf. Zichzelf kan en mag beminnen en liefhebben. Maar het is nooit te laat. Deze schaamte hoeft niemand meer opgelegd te worden. Geen mens kan dit een ander mens meer opleggen. Waarom heeft de mensheid dit zover laten komen?

2-3-2023

Vannacht ben ik lange tijd wakker en maak lang en veel draaiende heupbewegingen in alle richtingen. Dit is het belangrijkste spirituele gebied levend op deze aarde. Spiritueel zijn is niet alleen bezig zijn met het hogere, de hemel. De hemel moet hier geleefd worden. Levend op deze aarde. Dit heupgebied is gevoel en intuïtie. Daar zit alle informatie opgeslagen van de mens wat via je hart binnenkomt. Soms, en bij mij is dat eeuwenlange informatie die vastgezet is in dat gebied. Dat gebied ben ik losser aan het maken. Ik heb er geen pijn en last meer van maar voel dat ik het losser wil krijgen om nog meer ontspannen door het leven te kunnen gaan. Als ik het vergelijk met de cat-cow beweging in yoga is dit een vergelijkbare beweging die ik dan maak. 8-bewegingen met het heupgebied liggend op mijn bed. Ik adem mijn warme en zachte ademhaling diep dat gebied in. Na een tijdje gloeit mijn hele rug en weer iets later val ik weer heerlijk in slaap. Ik ben dankbaar voor mijn lichaam, geest en ziel. Hier nu zijn in deze tijd op aarde. Het is een boeiende tijd met versnelde processen in positieve richting.

27-2-2023

Ik ben gaan schrijven omdat ik niet begrepen werd. Sinds ik ben gaan schrijven ben ik mezelf alleen maar meer en meer gaan begrijpen. Schrijven als tool voor bevrijding van mezelf.

26-2-2023

Ik leef mijn leven horizontaal op deze aarde. Ik leef mijn leven verticaal in verbinding met het universum. Symbolisch is dat een kruis met de verbinding in het midden. Het hart. Zo heb ik een kruis nog niet gevoeld. Nu voel ik het. Een kruis was en stond voor mij voor lijden. Mijn lijden is voorbij en ik vind het nu een heel mooi symbolisch teken. Zonder nagels op het kruis. Een puur kruis. Een zuiver kruis. Die voel ik.

23-2-2023

Gister een huilerige dag. Ik voel me zo doorzichtig dat het gewoon pijn doet. Alles raakt me diep. Harde geluiden van stratenmakers. Woorden die gezegd worden. De toon waar dat mee gebeurt. Ik zal dat nog echt los moeten laten om hier geen last meer van te hebben. Dat is niet makkelijk als ik niet helemaal een afgezonderd leven wil gaan leven. Want dat wil ik niet. Maar ik wil ook geen last meer hebben van woorden die mij raken. De ene keer lukt dit beter dan de andere keer. Maar gister was weer zo’n dag. Transparant zijn is fijn maar niet altijd makkelijk. Hoe ik er mee omga is een kunst. Ik moet bewuster afstand nemen van energie van anderen. De rust opzoeken en de energie op afstand voelen. Weer die afstand. Erbij willen horen maar mezelf toch op afstand voelen staan. Anders dan de anderen. Maar nu is het goed. Ik voel mezelf goed en weet dat er afstand nodig is om mezelf goed te voelen. Toch blijft het lastig dat ik deze afstand voel bij mijn naasten die ik zo liefheb.

Nu de scheiding officieel is gaat die afstand er ook aards komen. Dan voelen anderen deze afstand pas. Ieder gaat daar op een eigen manier mee om. Deze aardse scheiding geeft mij nu de vrijheid om open te staan voor iedereen in energie. Ik sta open voor en naar anderen ook al lijkt het of ik me juist afsluit voor anderen.

Ik voel me helemaal open terwijl anderen juist denken dat ik me afsluit. Maar mijn kracht is nu juist deze afsluiting van het negatieve aardse. Ik richt me met mijn energie alleen nog maar op het positieve. Dat is mijn kracht. Ook al kunnen mensen dit niet zien. Maar dit is te voelen als je hier zelf voor open gaat staan. Maar de aardse energie is weer even zwaar. Dichtbij en ver weg.

22-2-2023

Als mens levend op deze aarde wordt er in hokjes gedacht. Ik wil niet meer in een hokje geplaatst worden. Ik wil mezelf ook niet meer zien in een hokje. Toch ontkom ik er niet helemaal aan. Ik pas in het hokje van een tweelingstraal. Als ik informatie hierover lees resoneert dat bij mij en voel ik diep van binnen dat ik dat ben. Dus toch in een hokje. Kan ik nog verder dat ik ook niet meer in dat hokje hoor? Mezelf los voelen van een hokje. Kan ik nog hoger dan het hokje van een tweelingstraal?

Toch blijft het fijn als ik kan lezen over iets wat ik heel diep van binnen voel. De herkenning. Ieder mens wil die herkenning en erkenning. Ook ik. Zo voel ik me veilig en hoor ik bij een groep. Hoeveel informatie ga ik nog vinden waar ik verder ga dan ik nu aan informatie kan krijgen op internet. De informatie die bij mij resoneert en waar ik me diep van binnen goed bij voel gaat veel te ver voor de meesten in mijn omgeving. Ik kan hier niet over praten. Wanneer ga ik mensen vinden waar ik gevoelsmatig mee resoneer? Of blijf ik altijd alleen? Is dat mijn kracht? Is het daarom dat ik hier ben? Maar ik weet dat ik niet alleen ben. Toch zou ik graag meer mensen op mijn pad krijgen waar ik dezelfde trilling bij voel. Dat zou wel fijn zijn. Uiteindelijk blijf ik toch een mens levend hier op aarde.