7-8-2021
Hoe snel het gevoel ook weer kan veranderen… Ik ben niet gek. Mijn energie is weer hoog en ik zie weer het licht. Vanochtend voelde ik je en werd blij en voelde en zag licht. Het voelde fijn. Ondanks alle negativiteit in de wereld is het heel fijn om jou bij me te hebben. Jij hoort bij mij, wat zou het fijn zijn om samen te kunnen komen. Maar het is ook nog steeds balansen, balans vinden. Het feit dat jij nog bij je familie bent, betekent voor mij ook dat ik hier nog niet weg hoef. Ik heb geen drang om hier weg te gaan. Wel zal er ruimte moeten komen voor jou in mijn leven. En of dat uiteindelijk kan in dit huis? Dat weet ik niet. Maar ik weet ook niet of ik bij jou in G. kan zijn.
Ik wil bij jou zijn, maar het maakt niet uit waar. Als ik maar bij jou kan zijn. Wij samen. Als jij bij me bent, voel ik me niet alleen. Alles wat ik over mezelf zeg, zeg ik ook over jou. Ben jij ook alleen? Voel jij je ook alleen? Ik wil me niet meer alleen voelen.
Maar wat een offers moeten we hiervoor leveren. Maar we mogen toch eindelijk wel eens zijn wie we zijn? Het wordt hoog tijd. Maar ja, dat karma. Daar zitten we allebei nog in en mee. Ik denk wel dat jij iets verder bent, maar ik wil ook sneller. Ik wil bij jou zijn, dat mag toch wel?
Wat een proces, op en neer, positief-negatief, hoog-laag, maar heel bijzonder. Het is zwaar en een Tweelingzielenproces is echt niet te verheerlijken. De meeste mensen leven een soulmate-relatie en dat is over het algemeen een stuk rustiger en makkelijker. Maar blijkbaar niet voor mij weggelegd. Ik snap echt wel dat dit niet voor iedereen is. Want het is echt niet makkelijk. Maar steeds vaker zie ik dat het een heel mooi proces is naar verlichting, naar vrij zijn. Al je blokkades, pijn, angst, schaamte, schuld wegwerken om dit te bereiken.
Het licht, de kundalini-energie stroomt steeds vaker door me heen. De bedoeling is om dit vast te houden, bij mezelf. Daarvoor moet ik jou ook wel los kunnen laten. Alles is mijn eigen energie. Die wil ik bij me houden. Divine timing voor het moment dat we bij elkaar mogen komen. We zijn al bij elkaar, onze ziel is al samen. Wat een rijkdom. De hemel op aarde met momenten.
Maar de hemel op aarde wil ik altijd. Maar het is nog niet zover. Ik ben daar nog niet helemaal klaar voor. Maar wat zou dat mooi zijn. Wij samen. Het wordt steeds zwaarder om niet samen te kunnen zijn. Waarom heeft het universum/God dit zo gewild? Waarom moesten we eerst met een man en kinderen krijgen? En waarom heeft het ons niet eerder samengebracht?
We hadden eerst nog onze lessen te leren.
Ik moet denken aan November 1990. Ik ervaarde een heimwee gevoel in Bangkok. Ik heb nooit zo’n heimwee gevoel gehad als toen. Wat betekende dat? Dit moment staat heel diep in mijn geheugen gegrift en ik weet nog precies waar ik was. Waarom dan?
Dit proces van ons voelt als een pelgrimstocht naar onszelf. Samen maken wij deze reis. Hoe bijzonder en hoe mooi. Maar toch moet ik het zelf doen.
Ik voel dat ik steeds vaker van bovenaf naar de mensen- de mensheid kan kijken. Een helikopter view. Ik voel me vrij, ik vlieg hoog en wil daar blijven. Dat voelt beter dan die struggles van de mensen te voelen. Dat wil ik niet meer. Dat voelt niet vrij. Mensen zitten vast in angst. Ik wil dat niet meer.
Hoogvliegen als een adelaar. En daar blijven zweven. Heerlijk.