25-7-2021
Leven als een boeddhist, een monnik. Dat is wat ik nu een beetje doe. En dan hoef ik niet ver weg te vliegen naar Tibet, Bhutan of Nepal. Ik kan het heel dichtbij houden. In mijn eigen camper . Alleen met mezelf. Het voelt heel goed. Ik voel dat ik mijn eetpatroon wil veranderen, anders eten. Meer zuiver eten. Meer groenten, meer fruit. De kundalini energie begint nu echt te stromen door mijn hele lijf. Dit is heel fijn. Niet alleen gericht op het seksuele, maar deze energie verplaatsen door je hele lijf, door al je energiepunten. Dat is nu aan het gebeuren. Christus bewustzijn noemen ze dat blijkbaar. Liefdesenergie. Ik voel me van binnen stralen maar ik heb niet het idee dat ik het al echt naar buiten uitstraal. Ik hoop op meer mooie ontmoetingen op mijn pad. Twee dagen geleden heb ik een leuk gesprek gehad met een vrouw uit Edam op een bankje bij een ijstent. In korte tijd ging het gesprek diep naar binnen. Allebei ons verhaal vertellend komt bij mij een gedachte naar boven. Waarom willen mensen leven met een geheim? Waarom leeft een mens niet altijd de waarheid? Ik heb natuurlijk mijn hele leven ook niet mijn waarheid geleefd. Als we allemaal onze waarheid zouden leven zouden we dan niet een mooiere wereld creëren? Leven vanuit je eigen pure zelf, je bron. Zuiver en echt. Na mijn verhaal gedeeld te hebben hoor ik weer hoe dapper het is. Maar wat is dapper? Ik had geen keus meer om het anders te doen, anders te willen. Veel mediteren en bij mezelf komen, terwijl ik toch ook het leven wil leven en vieren. Ik zoek nog naar een balans.
Ik voel me verbonden met Maria Magdalena. Waarom? Gregoriaanse gezangen raken me diep, evenals Barokmuziek. Muziek van de Middeleeuwen. Dit moet allemaal met vorige levens te maken hebben denk ik.
Ik weet nu hoe de hemel voelt, ik wil de hemel op aarde leven.
9:44 Een bijzonder moment. Het is zondagochtend. Ik hoor nu mooie muziek op de radio over Maria vanuit de Abdij van Montserrat. En nu, luiden de kerkklokken in Edam. Het is prachtig.
Edam heeft een hele grote kerk. Ik heb steeds meer moeite met die grootsheid. Wat kost het allemaal? Wie betaalt het? En wie profiteren ervan?
Voor mij is geloven niet meer verbonden met een kerk, in een gebouw. Liefde zit in een mens, ook buiten die kerk moet je liefde delen en uitstralen. Hoe vaak kan er geen vriendelijk woord af zo gauw mensen uit die kerk stappen? … Wie ben je dan als mens? Je hangt iets aan wat anderen zeggen dat je moet doen. En denkt dat dat goed is. Dan hoef je zelf niet na te denken? Dit voelt zo niet goed meer voor mij. Ik ga geen kerkgebouw meer in als het niet meer hoeft. Een klein kappelletje is ook goed, maar de natuur is beter. De natuur is mijn kerk.
Vandaag rij ik naar Spakenburg, een plaats waar geloof ook nog heel diepgeworteld is. Ik ben benieuwd of je daar nog wat van ziet.