22-7-2021
Ik voel me heel rustig. Ik ben vandaag naar Hoorn geweest. Het is een mooie plaats, maar ik merk dat ik er na een paar uur wel weer genoeg van heb. Al die mensen… Ik ga weer genieten bij de camper, met een munt thee en een boek. Dat is wat ik het liefste doe. Rust.
Ik zak iedere keer verder in mijn buik, ik blijf bij mijn eigen gevoel en wil niemand hierbij betrekken. Dit is mijn gevoel en ik kom steeds dichterbij bij wat ik echt wil.
Buiten leven, in de zon, buiten zijn, rondreizen. Zomer in Nederland, Noord-Europa en in de winter naar Zuid-Europa.
Ik wil zon op mijn lijf. Wat ik wil doen om te werken weet ik nog niet, maar dat ik iets wil gaan doen is zeker. Ik wil niet op een vaste plaats werken, ik wil zwerven en een paar plekken hebben waar ik op terug kan vallen. Of één plek. Het bevalt me heel goed, het leven in de camper.
Een klein leven met niet te veel ballast, geen zorgen. Maar of D. dit allemaal wil? Dat denk ik niet. Hij zegt eenzaam te zijn als hij alleen thuis is. Maar waar komt eenzaamheid vandaan? Inmiddels weet ik dat eenzaamheid in jezelf zit. Niemand kan je helpen om je eenzaamheid weg te nemen. Dit zul je zelf moeten doen. Daar kan je alleen zelf verandering in brengen. Dat is dan ook niet aan mij.
Zoals ik het nu zie heeft hij alle jaren dat wij samen zijn op sociaal gebied op mij geleund en andersom heb ik op financieel gebied op hem geleund. Maar ik kan dat niet meer en ik wil dat niet meer. Moeten we echt scheiden of gaan we een andere vorm vinden? Want ik wil hem ook niet kwijt. Maar ik wil wel een nieuw leven starten met een vrouw. Dat kan echt niet meer anders, dat gaat gebeuren. Ik weet alleen niet wanneer. Ik voel dat we allebei afstand nemen en dat is voor nu het beste. We kunnen toch niet samenzijn nu. En daarnaast moet ik nog dieper in mezelf. Mijn buik moet helemaal geheeld zijn. Die warme buiken waren natuurlijk nog steeds blokkades, pijnen in mijn buik. Ik voel dat het wel beter gaat als ik rust neem en alleen doe wat ik wil met mijn tijd.
Het blijft een boeiend proces, maar ik vind het nog steeds lastig om dit aan anderen uit te leggen. Daarom is het het fijnst om alleen te zijn, dan hoef je ook niets uit te leggen.
Mijn innerlijke, blije kind mag nog meer naar buiten komen. Ik heb vroeger als kind nooit iemand in mijn omgeving gehad waar ik mezelf mee kon vergelijken. Of met wie ik over dingen kon praten uit die andere wereld.
Er is een andere wereld, dat weet ik en dat wist ik. Daarom kan ik nu pas mezelf zijn. Ik weet wie ik ben en ik mag zijn wie ik ben. Ik hoor, ik zie, ik ruik, ik voel, ik weet andere dingen die de meesten niet zien, horen, ruiken, voelen en weten. Terwijl ik altijd heb gedacht dat anderen dit ook hadden. Dat is op dit moment het proces om dit nog meer te ontdekken bij mezelf. Ontwikkelen en kijken wat ik er mee kan en wil. De verbinding tussen de hemel en de aarde maken. Dat is mijn missie; liefde en licht zijn. Dat ben ik alleen, maar dat ben ik ook dubbel.