22-5-2021
Vandaag precies 2 jaar geleden hebben we elkaar voor de eerste keer ontmoet.
French Bakery in Dubai. Onze meiden hadden afgesproken dat ze in de zomervakantie bij elkaar wilden zijn. Wij hadden een vliegticket voor L. naar Griekenland geboekt zonder dat we de ouders van de vriendin gezien hadden…. Was dit een voorteken? Toen we dat ticket geboekt hadden leek het me wel leuk om de moeder even te ontmoeten.
We hebben wat gedronken, een cappuccino volgens mij en hebben alleen maar zitten praten. Achteraf voelde het heel vertrouwd en we hadden nog uren door kunnen praten. Dat is wat ik thuis ook zei. Wat een leuke vrouw, wat een leuke moeder. Maar verder zocht ik daar niets achter omdat ik dit wel vaker met vrouwen heb. Elkaar veel te vertellen hebben. Ik weet niet of dit bij jou anders was op dat moment en of jij hier een ander gevoel bij had.
We zijn nu 2 jaar verder…OMG, waar zijn we doorheen gegaan, wat een ontmoeting kan doen en veroorzaken. Life changing ♥ Het is met geen woorden te omschrijven hoeveel ik van jou hou. ♥
Maar we hebben wel wat voor onze kiezen gekregen en we zijn nog steeds niet bij elkaar. Allebei een gezin met kinderen maakt het er natuurlijk niet makkelijk op. Maar ik ben nu zover dat ik heel diep voel dat ik alleen nog maar dingen doe en wil voelen die mij dichter bij jou gaan brengen om uiteindelijk in ReUnion te komen. Want dat is wat ik wil.
Ik ga jou en mij, onze tweelingzielen- journey niet meer ontkennen.
Ik wil er niet te veel meer over praten met anderen en daarom wil ik mijn dagboek uit gaan werken. Als er dan mensen zijn die dit proces willen begrijpen kunnen ze het lezen. Hier ga ik mee beginnen en als er dan wat anders op mijn pad komt zie ik het wel.
Maar alles wat ik doe, doe ik voor jou en mij.
Alles om in ReUnion te komen met jou. Voor nog meer geluk.
Ik lees net in het boek ‘Untamed’ van Glennon Doyle een stukje over je ‘familie verlaten’. Ik ga mijn familie niet verlaten, ik ga mijn huwelijk verlaten. Die ga ik verlaten om mijn ware familie te creëren. Een familie waar ik mijn ware ik kan en mag zijn. En dat is niet meer in het huwelijk met een man, de vader van mijn kinderen. Ik hou heel veel van de vader van mijn kinderen, maar niet meer als ‘man van mij’. Ik heb niet voor dit huwelijk, het trouwen gekozen. We moesten trouwen omdat we naar Brunei gingen.
Maar trouwen met jou?…Trouw zijn aan jou?…Ik kan niet wachten ♥
Maar wachten doe ik niet meer, ik wil vooruit en gaan doen waar ik blij van word.
Dan word jij daar ook blij van. ♥ Wat hou ik toch van jou. Soms denk ik wel hoe het toch mogelijk is dat wij op elkaars pad zijn gekomen. Als jij niet actief naar mij was geweest, was er waarschijnlijk niets gebeurd en had ik nu zonder te weten van jou in Nederland gezeten. Of als wij vanuit Qatar naar Nederland waren gegaan, had ik jou niet eens ontmoet… Ik weet wel dat ik niet klaar was om vanuit Qatar naar Nederland te gaan. Dat heb ik vaak gezegd. Ik weet nu waarom. Ik moest jou gaan ontmoeten in Dubai ♥
Wat een geschenk uit de hemel ♥
21:51
Vandaag een regendag, tv-hangdag. Twee series gekeken op Netflix waar Australië in voor kwam.
Wat heb ik met Australië? Ruimte, leegte, vrijheid, natuur, Aboriginal cultuur. Urenlang rijden zonder iemand tegen te komen. Links rijden en dat dan voelt voor mij als natuurlijker dan rechts rijden. Wat betekent dit?
Ik kijk dit samen met L. en het is fijn om samen iets te delen. Het gaat goed met de meiden maar het blijft voor mij toch lastig en voelt niet goed dat ik niet kan praten over mijn reis die ik maak. Ik weet niet hoe ik dat kan doorbreken.
Ik wil niet meer dat mijn gevoelens, mijn tweelingzielenreis een geheim is. Ik wil er over kunnen praten maar het ligt toch gevoelig. Ik wil niemand kwetsen, maar door er niet over te praten doe ik dat misschien juist wel. Ik heb het gevoel dat we het allemaal weten, maar er wordt niet openlijk over gesproken. Ik heb ook het gevoel dat ze het niet snappen en daarom hou ik mijn mond maar, terwijl ik het heel graag open wil gooien.
Voor mij is het allemaal heel duidelijk, maar niemand kan in mijn proces mee, alleen jij. Maar van jou hoor ik niets en dat is ook goed.
Ik moet lekker mijn eigen pad gaan volgen dan komt het goed, dan is het goed.
Geen verwachtingen. Maar dat is best lastig als ik je de hele dag voel in mijn buik en mijn hart. Dat kan ik niet meer uitschakelen. Het gaat deze keer zeker niet van mijn kant komen, ik ga geen contact meer zoeken. Het is nu aan jou D(ivine)F(eminin), maar het is nog niet de juiste tijd.
Ik voel dat als we samenkomen, we ook niet meer weg willen bij elkaar en niet meer gescheiden willen worden. Dus de tijd is nog niet rijp. Want we kunnen nog niet echt helemaal samen zijn.
Als we samen komen wil ik echt samen zijn maar ik wil ook zeker apart dingen doen. Ik wil open blijven staan voor anderen, maar jij zult de rest van mijn leven bij mij zijn, ook al zullen we niet altijd fysiek samen kunnen zijn. Maar we weten allebei dat we dit kunnen en hoe dat voelt. ♥
Want dat gebeurt nu ook. Ook al ben je niet fysiek bij mij, jij bent bij mij, altijd en overal zit je in mijn hele lijf, van boven tot onder en van onder tot boven. En dat gaat nooit meer over en weg.
De ziel is enorm sterk, stronger then me…
Daar kun je echt niet tegen vechten dus is het overgave aan de liefde. Het is alleen maar liefde, ook als we niet fysiek samen zijn. De aantrekkingskracht is giga. Ik heb ook helemaal geen zin meer om daartegen te vechten. Dat heeft geen zin. Daar maak ik mezelf en jou niet gelukkig mee. Als ik gelukkig ben, ben jij het ook en vice versa. Het blijft een raar idee, wat een aparte reis, die tweelingzielenreis ♥