9-5-2021
De meiden zijn vanochtend teruggekomen uit Dubai. Ze hebben iets afgerond wat ze vorig jaar na ons plotselinge vertrek daar niet hebben kunnen doen. Ze hebben het beiden erg naar hun zin gehad. L. viel me huilend in de armen toen ze binnenkwam, met een bos bloemen voor moederdag.
Wat ben ik blij en trots dat ik hun moeder ben en mag zijn. Ik vind mezelf een goede moeder, ondanks de situatie waar ik ze in heb meegesleurd. Ik ben toch een goeie moeder. Maar een huilende L. in mijn armen raakt me diep want we kunnen nergens over praten. Hoe beleeft zij dit alles? Ik zou zo graag open over alles willen kunnen praten. Maar ik zal het toch allemaal zelf moeten doen. Ik hoop dat er snel duidelijkheid komt over het hoe en wat maar van mij uit zal er niets meer gaan komen richting jou. Jij weet genoeg van mij en het is niet meer aan mij. Ik hoop dat het wat rustiger gaat worden en dat ik je niet steeds in mijn buik voel. Ik wil echt even rust omdat ik het idee heb dat jij toch niet naar mij gaat komen. Ik wil vrij zijn en heb een prima leven. Zolang ik jou maar niet voel.
Ga jij maar je eigen leven leven. Dan leef ik het mijne.