6-5-2021
Ik heb de camper goed ingewijd. Ik heb de halve nacht liggen huilen.
Wat heb ik een puinzooi van mijn leven gemaakt…door nooit mezelf te zijn geweest.
Daardoor heb ik D. en de meiden in dit drama meegesleept. Wat een verdriet voel ik, nu ik denk dat ik mezelf gevonden heb en eindelijk mezelf mag zijn. Het lijkt wel of ik moet branden in de hel, zo diep zit mijn verdriet, diep in mijn ziel. Weer een dark night of the soul. Ik denk dat ik de rest van mijn leven alleen moet doorbrengen en dat dat mijn lot is. Ieder heeft zijn kruis te dragen. Dan zal dit wel mijn kruis zijn, dat zal ik gaan accepteren.
Maar hoe dat gaat met ons? Hoe gaan we het doen met de scheiding? Ik weet het echt niet. Dit doet zoveel pijn om hieraan te denken. Kunnen en willen we nog samen in een huis? Samen slapen in ieder geval niet meer, ik heb de halve nacht weer wakker gelegen vanwege allerlei geluiden.
Ik wil de rest van mijn leven alleen slapen.
Het uitspreken van een scheiding geeft echt geen opluchting, alleen maar meer pijn. Daar zal ik wel weer doorheen moeten. Maar ik begin het onderhand zo zwaar te vinden dat ik soms denk, laat me maar doorschuiven naar de volgende fase. Rust in mijn hoofd, rust in mijn ziel.
Gister heb ik een scène gezien van Outlander op Netflix https://www.netflix.com/outlander die me enorm geraakt heeft. Er werd een man op de brandstapel gezet bij de indianen. Zijn geliefde stapte bij hem in het vuur waardoor ze allebei verbrandde terwijl hun kindje, een baby achterbleef. De muziek die erbij gedraaid werd maakte mij heel erg emotioneel en ik was in diepe, diepe tranen. Heb ik vroeger, in een vorig leven, op een brandstapel gestaan omdat ik niet mocht zijn wie ik was? Ik weet het echt even allemaal niet meer, maar ik ben er wel goed klaar mee.
Ik wil even helemaal niets meer, alleen maar alleen zijn. Alleen zijn met mezelf. Het is zwaar, wat een last.
Misschien moet ik wel alles opgeven wat ik heb en alleen zijn en blijven, en gelukkig worden. Zo gaat het ook niet. Niemand verdient mij, omdat ik mezelf niet verdien. Hoe kan ik anderen nu helpen…als ik mezelf niet eens kan helpen…Ik denk dat een leven samen er in dit leven niet in zit. Laat me dan maar overgaan naar een volgende fase. Met minder lijden. Want waarom moet een mens zo lijden in dit leven? Maakt dat het leven mooi en de moeite waard? Ik weet het nu even niet meer. Het is zwaar.
Pijn lijden is groeien. Dus ik zal het wel weer positief moeten zien, maar dat gaat wel even moeilijk op dit moment. ♥
Yoga, meditatie, Reiki, ik heb dit allemaal nodig om het leven draaglijk te maken. Het leven is anders te zwaar en ik moet te veel lijden.
The unbearable light of being. Het leven is lijden en op dit moment is het zwaar lijden. Wat heb ik een puinzooi van mijn leven gemaakt.