21-4-2021
Wat een verdriet, het komt van heel diep. Ik voel dat ik mijn authentieke zelf trouw wil blijven en mag zijn wie ik ben. Mijn opgelegde zelf is een worsteling op dit moment.
Ik heb een fijn gezin, een man en 2 kinderen en ik hou zo ontzettend veel van hen. Het is onmenselijk om een keuze te maken maar ik voel heel sterk dat ik iets moet gaan doen, stappen ondernemen om helemaal mezelf te kunnen zijn. Wat een verdriet, maar ik kan zo ook niet meer leven, ik word verscheurd.
Mijn 2 zelven gaan steeds meer wrijven.
Ik hang aan een draadje maar ik stort niet meer de afgrond in. Ik wil alleen nog maar vliegen. Het voelt als een heel diep verdriet, ik moet veel huilen maar uiteindelijk kom ik waar ik echt wil zijn. Dat komt steeds dichterbij.
Ik wil op dit moment alleen maar alleen zijn. Alleen zijn met mezelf. Ik voel me toch steeds meer onbegrepen hier. Maar toch hou ik heel veel van mijn gezin. Ik voel ook de pijn bij D. en voel dat we uit elkaar groeien terwijl ik echt heel veel van hem hou.
Gistermiddag tijdens mijn wandeling in het bos heb ik veel gehuild, er komt veel verdriet uit. Ik wil alles vasthouden wat ik heb en ik heb steeds meer het gevoel dat ik het daardoor alleen maar meer aan het verliezen ben. Dus…kies voor mezelf… Ik mag kiezen voor mezelf.
Het zal niet makkelijk worden maar ik mag gaan leven vanuit mijn authentieke zelf.
Dit ben ik, dit wil ik, dit voel ik ♥
Ik heb erg last van mijn heupen, dit zegt alles. Ik kom niet vooruit…ik zit vast… Ik wil niet meer vastzitten, ik wil vrij zijn. De enige die daar iets aan kan doen, ben ik ♥
Maar alles ging in kleine stappen voor mijn gevoel, maar nu voel ik dat er een hele grote stap genomen moet worden. De stap naar mijn echte zelf, naar vrijheid. Zijn wie ik ben en mag zijn. Ik voel me hier thuis steeds meer alleen en dat wil ik niet meer. Dan kan ik beter alleen alleen zijn ♥
Pfff…wat een energie weer, heftig.