3-9-2021
Zware energie in de buik afgelopen dagen. Is dat heling van mezelf? Het voelt of de hele wereld in mijn buik zit. Of ik die moet helen. Toch maar weer terug naar mezelf, mezelf helen, nog dieper zakken. Ademen naar mijn buik en een heel warm, lief en fijn gevoel krijgen. Dit gebeurt ook als ik aan jou denk. Maar ik probeer het echt bij mezelf te houden. Gisternacht zo diep gekomen, het leek of ik je ziel heel diep raakte. Het was zo lekker en zo diep. Het duurde ook heel lang. Iedere keer leek ik in slaap te vallen, in trance te zijn, dan kwam ik weer bij en we gingen weer verder. Tot uiteindelijk een zalig hoogtepunt. Die voelde zo diep en mooi en lief. Hoe bijzonder toch. Maar toch zou ik zo graag hierover met je willen praten. Maar dat is denken en ego, dus weer terug naar mijn buik. Ik voel je steeds meer, vaker en langer. Ik heb geen idee hoe wij elkaar ooit gaan ontmoeten en hoe dat dan zal zijn. Ik moet hier niet aan denken, ik weet het niet. Nu leven, nu zijn, nu voelen.
Het is heerlijk rustig op Ameland. De duinen over en dan zit ik aan zee. Het is wel koud hier. Ik wil zon en warmte, laat maar komen. Ik voel wel dat ik zinvolle besteding moet gaan krijgen. Ik wil wat gaan doen, maar weet nog niet wat. Alleen maar aan mezelf werken is ook wel een beetje klaar nu. Dit proces gaat toch wel door. Maar ik wil alleen nog maar doen wat goed voelt. Maar wat is dat dan? Ik weet het nog even niet, dus laat ik het maar even zijn. Als ik af en toe mensen zou kunnen behandelen zou al fijn zijn, maar ik ga mezelf niet aanbieden/opdringen.
De eerste dag op camping Duinoord, een beetje fietsten, beetje wandelen. Daar heb ik nu zin in. Ik voel dat ik vast zit in Nederland. Als ik geen vaccinatie heb en me niet laat testen als ik vind dat dat niet nodig is, kan ik op dit moment geen kant op. Ik kan sowieso niet naar het buitenland. Dit voelt toch wel heel erg eng. Geen vrijheid meer. Die vrijheid wordt steeds verder ingeperkt door alle regels. Als je zelf niet alle regels wil volgen die je opgelegd krijgt…WTF…
Er komt een gedachte bij mij op over het knielen in de kerk. Ik kniel voor niemand meer, ik laat me dit door niemand meer opleggen. Als kind had ik al moeite om te moeten knielen in de kerk – knielen voor God…Never again. Ik kniel voor niemand meer, ook niet om iemand ten huwelijk te vragen…Waarom moet je daarvoor op je knieën? …WTF…Waarom kun je dit niet gewoon vragen als je staande Zelf?
13:01 Ik heb de liefde van mijn leven gevonden en ik kan en mag niet bij haar zijn. Dat maakt me heel verdrietig en alleen. De ware liefde en er toch niet bij te kunnen zijn, hoe hard en oneerlijk is het leven soms? De liefde heeft zijn offers. Hoeveel offers moet ik nog brengen om bij je te zijn. Ik hou ook van mijn gezin. Maar het doet pijn om niet bij je te zijn. Door welk dal moet ik nog meer gaan? Door hoeveel verdriet moet ik nog heen?
19:05 Laat mij maar doorstromen naar een volgend leven als ik in dit leven toch niet bij jou kan zijn. Ik wil niet meer zonder jou leven, het is te heftig en te zwaar. Ik weet niet meer wat ik moet doen. Ik krijg jou echt niet meer uit mijn hoofd. Was dat maar zo. Toch ben je ook heel ver weg en weet ik echt niet waar je bent en ik hoef dat ook niet te weten. Ik voel je de hele dag en kan je niet meer loskoppelen. Is dit nu Liefde? Terwijl we niet eens bij elkaar mogen zijn.
En daarnaast blijf ik toch nog steeds moeite houden met het feit dat je niet eerlijk tegen mij bent geweest. Van de ene kant snap ik het wel want ik moest mijn proces nog in. Maar nu is het gewoon niet meer leuk: ik leer nog steeds veel van je, maar ik ben er ook wel een beetje klaar mee. Ik heb steeds meer momenten dat ik verlang naar een eenvoudig aards leven. Geen gedoe en ik baal soms echt dat ik door jou op een ander pad ben gezet. Het is zo, maar toch. Het is zwaar en ik ben verdrietig en voel me alleen. Ik wil niet meer alleen zijn. Mijn gedachten gaan om misschien een tijdje in de horeca te gaan werken. Komen er allerlei maatregelen in verband met de Coronapas. Die heb ik niet en ga daar ook geen vaccin voor laten zetten. Heel vervelend. Ik voel me steeds vaker hier echt alleen in staan. Ik zou zo graag mensen ontmoeten waar ik mijn verhaal mee kan delen en die me dan snappen. Dat is lastig. Het is een zware weg. Niemand snapt mij, dat is waarom ik me zo alleen voel. Het maakt me zo diep verdrietig, is er dan niemand die dit ook meemaakt? In ieder geval niet in mijn omgeving.