22-10-2021

Mijn hoofd voelt warm, ik voel de drang om iets op papier te zetten. Ik heb niet goed geslapen. De energie van mijn moeder houdt mij wakker. Ik voel haar pijn. Hoeveel pillen kan een menselijk lichaam verdragen om een leefbaar aards leven te leven? Hoe lang moet een lichaam fysiek lijden om van deze aarde te mogen vertrekken? Wanneer heeft de ziel rust en mag de ziel loslaten en doorglijden naar een volgende fase? Als er geen balans is tussen lichaam en ziel wanneer ben je dan klaar op deze aarde? Hoeveel mensen zijn testpersoon om mensen zo lang mogelijk te laten leven op deze aarde? Maar wat nou als een lichaam het te zwaar vindt op deze aarde? Wie bepaald dan dat je langer moet blijven? Waarom moeten er zoveel pillen in een mens? Waarom? Als er vitale lichaamsdelen worden verwijderd en vervangen worden door medicijnen, leef je dan niet als een robot? Is dit een menswaardig leven? Is een ziel hier blij mee? Mag je dan nog beschikken over je eigen leven? Mag je niet meer zelf bepalen of je iets wel of niet wil in je lichaam? Zoveel vragen houden mij bezig, maar ik weet niet overal het antwoord op.

Dat is voor mij ook precies wat er nu gebeurt met de vaccinatie. Je mag niet zelf bepalen of je dit wil of niet? En dat is waar ik heel veel moeite mee heb. We worden getest, we zijn testvoorwerpen…Maar in mijn lichaam geen vaccin…en hier sta ik nog steeds volledig achter.

Er komt een overleden oom in mijn gedachten. Tijdens zijn aardse leven is hij priester en helpt hij mensen te verlichten. Door er te zijn voor anderen. Wie mocht hij zelf zijn? Bij mij komen gevoelens op dat hij niet mocht zijn wie hij wilde zijn. Wie bepaalt dat dan? Hoe kun je er voor anderen zijn als je niet jezelf mag zijn? Hoewel hij aan de andere kant is, zie en voel ik veel licht bij hem. Hij is nog vaak bij mij. Hij is een gids voor mij. Ik leef dit leven ook voor hem.

Ondanks alle pillen in mijn moeder ben ik nog steeds heel blij dat zij nog bij mij is. Maar aan de andere kant voel en weet ik dat zij het heel goed zal hebben met mijn oom aan de andere kant. Hoe dat er dan ook mag uitzien. Want dat weet ik natuurlijk ook niet vanuit aardse blik gezien. Maar ik weet wel dat er heel veel licht is in de hemel. Als je ziel opstijgt word je verlicht, je mag deze aarde loslaten. Ik mag en kan haar loslaten, haar ziel zal altijd bij mij zijn. Ik was en ben hier wel verdrietig om, maar wij kunnen daar niets aan veranderen als zij klaar is om te gaan. Ik heb er nu vrede mee, ook al hoop ik dat ik nog wel wat kopjes koffie mag drinken met haar. Dat mag echt nog wel even duren. Maar uiteindelijk bepaalt zij zelf in dit aardse leven wanneer het tijd is om te gaan. Maar al die jaren met al die medicijnen en minder fysieke pijn, heeft zij haar leefbare leven gehad. Wie ben ik om dan te denken dat je zo niet je zielsleven leeft? Maar voor mij voelt dit als overgave aan de medici…Met wat ik nu weet voor mezelf, weet ik dat dit niet mijn leven zal zijn en zal worden. Maar ondanks alles ben ik heel blij en dankbaar dat ik mijn moeders lieve, warme, mooie en zachte ziel mag delen en heb meegekregen. Want dat is wat en wie ze is. Maar ze heeft niet helemaal zo mogen zijn wie ze echt was. Zij was er meestal alleen maar voor anderen. Door niet volledig te leven vanuit haar diepste zelf, zijn naar mijn weten al deze fysieke klachten ontstaan.

Orgaandonatie. Wie zou één van de organen willen hebben van iemand die vol zit met chemische middelen? Ik weet dat ik dat niet wil. Ik zou die organen niet in mijn lichaam willen. Als mensen een vaccin inspuiten, wat zit daar in? Allemaal chemische middelen die ik niet in mijn lichaam wil hebben. Als ik hier over nadenk, ben ik blij dat ik over mijn eigen lichaam mag beslissen.

Ik ben zelf niet meer bang voor ziekte en de dood, waarom zou ik dan wel bang zijn voor ziekte en de dood van anderen? Ik weet hoe de hemel eruitziet, het licht. De hemel op aarde ervaar ik tijdens de samensmelting met jou. Dus waarom zou ik bang zijn? Het wordt alleen maar mooier. Ik vraag me nu wel af of jij mijn verdriet nu voelt?