23-2-2023

Gister een huilerige dag. Ik voel me zo doorzichtig dat het gewoon pijn doet. Alles raakt me diep. Harde geluiden van stratenmakers. Woorden die gezegd worden. De toon waar dat mee gebeurt. Ik zal dat nog echt los moeten laten om hier geen last meer van te hebben. Dat is niet makkelijk als ik niet helemaal een afgezonderd leven wil gaan leven. Want dat wil ik niet. Maar ik wil ook geen last meer hebben van woorden die mij raken. De ene keer lukt dit beter dan de andere keer. Maar gister was weer zo’n dag. Transparant zijn is fijn maar niet altijd makkelijk. Hoe ik er mee omga is een kunst. Ik moet bewuster afstand nemen van energie van anderen. De rust opzoeken en de energie op afstand voelen. Weer die afstand. Erbij willen horen maar mezelf toch op afstand voelen staan. Anders dan de anderen. Maar nu is het goed. Ik voel mezelf goed en weet dat er afstand nodig is om mezelf goed te voelen. Toch blijft het lastig dat ik deze afstand voel bij mijn naasten die ik zo liefheb.

Nu de scheiding officieel is gaat die afstand er ook aards komen. Dan voelen anderen deze afstand pas. Ieder gaat daar op een eigen manier mee om. Deze aardse scheiding geeft mij nu de vrijheid om open te staan voor iedereen in energie. Ik sta open voor en naar anderen ook al lijkt het of ik me juist afsluit voor anderen.

Ik voel me helemaal open terwijl anderen juist denken dat ik me afsluit. Maar mijn kracht is nu juist deze afsluiting van het negatieve aardse. Ik richt me met mijn energie alleen nog maar op het positieve. Dat is mijn kracht. Ook al kunnen mensen dit niet zien. Maar dit is te voelen als je hier zelf voor open gaat staan. Maar de aardse energie is weer even zwaar. Dichtbij en ver weg.