26-1-2023

Ik loop weer aan tegen een donker stukje van mijn ziel. Er zijn diepe tranen en gevoel van alleen zijn en voelen. Het gevoel van afgescheiden zijn van mezelf en van anderen. Dit is toch wel het moeilijkste stuk van mens zijn op deze aarde. Mezelf afgescheiden voelen. Als er een God is, hoe kan ik dan verklaren dat ik zo verliefd geworden ben op een vrouw. Als Eva en Adam geschapen zijn, hoe kunnen Eva en Eva dan zo’n onvoorwaardelijke liefde voelen voor elkaar? Mag dit er dan wel zijn op deze aarde. Voor veel geloven niet. Maar voor mijn geloof wel. Dat is het belangrijkste. Mijn geloof en mijn vertrouwen. Toch geeft dit een afgescheiden gevoel dat ik alleen maar in mezelf kan verenigen. Maar dit is weer een zwaar stukje van het proces naar meer vrijheid in mezelf. Maar wel met tranen en verdriet. Tranen naar verlichting. 

Ik hoef niet bij die andere vrouw te zijn om dat stuk in mezelf te verenigen. Alles zit al in mezelf. Heb ik dan echt niemand nodig om echt gelukkig te zijn? Waarom zijn we dan met zo velen op deze aarde?

6:06 Elkaars medium. Wij zijn elkaars liefdesmedium. Geen aards contact. Maar ik heb meer contact dan met wie ook op deze aarde. Er komt weer meer licht binnen. En alles voelt weer een beetje beter. Het is echt een aardse gedachte om bij iemand te moeten zijn om gelukkig te zijn. Maar ben ik dan wel mens om dat ook te willen? Ik wil ook aards contact met iemand waar ik het meest diepe zielscontact mee heb. Gaat dit ten koste van mezelf of een missie. Moet ik nog verder die ladder omhoog? Alleen? Blijkbaar wel en nog meer ego loslaten. Denken, denken. Wat een ding. Voelen, voelen en weten. Dat is mijn ding. Meer en meer. Wat een pad.