11-12-2021
Ik voelde vanochtend jouw ziel die mijn ziel is. Ik blijf zeggen en voelen dat die al lang samen is en blij is. Ik vraag me vaker af of het wel de bedoeling is dat wij aards gaan samenkomen. Maar als ik dat wel wil, betekent het toch ook dat jij dit ook wil? Maar nu nog niet, dat weet ik ook. Maar hoe mooi zou het zijn. Wij samen. Maar het blijft ingewikkeld met allebei een gezin. Maar het is goed zoals het is. Ik moet me niet meer afvragen of dit wel gaat gebeuren. Leven in het nu en zelf blij zijn met mezelf. Dat is alles dat er is. Hoe mooi het ook zou zijn samen, alleen is ook goed. Maar goed is niet alleen maar meer goed genoeg. Samen zijn zal de hemel zijn.
Als ik terugdenk aan de momenten dat we aards samen waren en dat diep laat zinken voel ik me heel blij worden. Ik zag (en voelde?) dat jij van mij hield, dat jij verliefd op mij was. Maar dat het niet om een gewone verliefdheid ging wist ik meteen. En dat wist jij ook. Maar jij wist toen meer dan ik. Nu weet ik ook meer. En weet dat we samen komen. Als wij samen komen en mogen zijn wie we zijn, is het dan klaar? Is er dan nog een volgend leven? Wij hebben dan onze lessen geleerd van vorige levens. Maar als wij deze aarde verlaten wat gebeurt er dan? Gaan wij hierna nog meer levens leven? Dit is interessante materie. Dat zal ik niet weten, maar waarom weet ik dan wel van vorige levens? Dan zou ik ook hierna nog levens krijgen? Maar nu samenkomen is al de hemel op aarde. Wat is er nog meer dan? Het grote niks?
Ik hou van meerdere mensen, maar van mezelf nog het meest. Omdat ik zoveel van mezelf hou kan ik dit delen. Licht en liefde als je hiervoor openstaat. Liefde is geen bezit. Liefde kan je niet in een doosje stoppen. Liefde moet je delen, dan krijg je ook liefde terug. Maar is onvoorwaardelijk pure liefde zijn en kunnen delen voor iedereen weggelegd? Dit begint allemaal bij zelfliefde. Ware zelfliefde.
Wij zouden samen kunnen leven zonder een aardse taal. De taal van de energie heeft geen woorden. Hoe bijzonder zou dat zijn. Wij raken elkaar niet met woorden maar met energie, de liefdes en licht energie. Die is bij ons heel krachtig. Toch zou ik je graag in het echt willen zien, aanraken en vasthouden. Warmte, vuur en vlam. Jij hebt dit vuur bij mij aangemaakt. Maar ik heb dat ook bij jou gedaan. Ons vuur zal altijd blijven branden. Het eeuwige vuur. Wordt daar dit mee bedoeld? Liefdesvuur. Dit vuur gaat nooit meer uit. Olympisch vuur? Griekenland? Wat is het toch een bijzonder proces.
Als ik nu de aarde zou verlaten, weet ik dat het goed is. Ik weet hoe de hemel voelt en dat is goed. Maar liever kom ik hier nog even samen. Dat zou het allermooiste zijn. Dat is wat ik het allerliefste zou willen. Maar ik heb nog wel even tijd.
10:11
Ik voel dat ik een lichtwezen ben, ik hoef niemand te redden, ik ben. Tijdens mijn meditatie heb ik zittend mijn handen in mijn Namaste houding en beweeg ze voor mijn hoofd, mijn ogen. Ik zie en voel heel veel licht, hoe bijzonder. Ik wist het en nu voel ik het. Mijn handen bewegend van boven naar beneden wordt het afwisselend donker en licht. Maar vooral boven mijn hoofd, met mijn ogen gesloten zie ik heel veel licht. Ik ga echt een nieuwe wereld in, niet meer levend vanuit angst. Maar vrij van alles waar je last van kunt hebben. Het raakt me niet meer, steeds minder. Dit betekent dat ik alleen maar dichter bij mijn kern kom. Ik voel ook dat er niet veel mensen met mij meegaan op dit pad. De meesten blijven hangen in angst. Ik laat dit bij de ander, maar hou het zelf niet meer vast. Loslaten in alle vormen. Hoe zwaar en moeilijk dit is en was, hoe makkelijker het steeds meer wordt. Vrij zijn, lichter licht zijn.