16-11-2021

Ik voel dat ik alleen nog maar meer bij je wil zijn. Na een goeie nacht werd ik weer vroeg wakker. Mijn handen waren heel warm en heb deze op verschillende plekken op mijn lijf gelegd. Mijn hamstrings gingen helemaal gloeien. Daar zit het nog vast.

Maar als ik mezelf heel en met mijn handen op mezelf bezig ben voel ik jou. Uiteindelijk zaten we in elkaars energie en was het weer heerlijk samen komen. Ik probeer er echt niet meer aan te denken wanneer we in real life gaan samenkomen. Ook al is 2022 mogelijk. 222 is een tweelingzielengetal. Maar met alle ontwikkelingen in de wereld weet ik het even niet of dit gaat lukken. Als ik samen in licht aan je denk, voel ik me goed en dat houdt me nu op de been. Op alle energie van buitenaf zit ik niet meer te wachten. Ik ben vol van jou en heb je niet in real life nodig. Als dit dan betekent dat ik dan mijn verdere leven real life alleen zal moeten zijn, dan is dat zo.

Ik wil D. heel graag in mijn leven houden, maar ik weet niet of dit kan. We houden van elkaar, zijn graag bij elkaar, maar tijdens deze pandemie en alle regels daaromheen, zijn we meer lijnrecht tegenover elkaar komen te staan. Ik voel de muur alleen maar hoger worden. Ik voel ook dat ik mijn muur weer aan het opbouwen ben. Dat wil ik niet meer. Dan is het de vraag of ik hier moet blijven. Hoewel ik graag in dit huis samen/apart wil blijven wonen, weet ik niet of dit kan.

15-11-2021

Het is zo fijn om bij jou te zijn. Met mijn handen op mijn hart en een trilling voelen. Ik stuur liefde naar jouw hart en dat voelt fijn. Ik voel je. Dit is geen fantasie maar mijn werkelijkheid. Energie trilling door visualisatie. Ik heb het steeds moeilijker op deze aarde en dan is het fijn om even bij jou te zijn en je te voelen. Het moeilijkste op dit moment is dat mijn kinderen zo anders in het leven staan dan ik. Ik kan en mag niet mezelf zijn, alles wat ik zeg zien zij anders. Dat doet pijn. Ik wil niet meer meegaan in ziekte en pijn van hun, ik wil er alleen maar in liefde zijn voor hen. Alles wat Corona gerelateerd is daar wil ik geen energie meer aan besteden. Dat betekent dat ik ook niet meega in alle testgedrag van mijn kinderen. Ik probeer alleen mijn energie te sturen bij kleine klachten van hen. Iedereen heeft continue bevestiging nodig voor allerlei klachten. Ik probeer hier niet te veel meer op te reageren en hoop dat mensen gezonder gaan leven en dat daar af en toe ziekte bij hoort. Maar ik mag hier niet te veel over zeggen en dan ook weer niet zijn wie ik ben. Dat maakt verdrietig. Ik ga echt meer mijn mond houden, alles van me af schrijven en vaker bij jou zijn en jou opzoeken. Dan voel ik me goed. Dit is niet te snappen voor anderen, maar ik weet en ik voel.

Als je iets niet ziet, is het er niet. En daarom ben ik anders en alleen. Bij jou ben ik niet alleen, want jij bent mij. Ik pas me niet meer aan aan de norm. Dat voelt niet meer goed. Ik kan niet meer niet aan je denken, ik kan niet meer niet je voelen. Ik weet wat ik voel, zover weg en toch zo dichtbij. Dit heb ik met niemand anders en zal ik ook nooit meer met iemand anders hebben.

Ik lees weer iets over medbeds. Gaat dit echt de oplossing zijn voor de mensheid? Mensen zullen zelf naar hoger bewustzijn moeten, naar een hogere trilling. Dat kan geen enkele technologie voor je doen. Dat zul je toch als mens met een hart zelf moeten doen. Hoe mooi zou het zijn als een apparaat alles voor je zou kunnen oplossen? Ben ik dan zelf voor niks door dit zware proces gegaan? Was het maar zo makkelijk. Een druk op een knop en dan ben je heel en gezond. Maar zo zit het toch echt niet in elkaar. Hoewel ik natuurlijk wel had gewild dat het zo was gegaan…