12-11-2021
Wat een verdrietige dag weer. Ik heb helemaal geen zin om nog maar iets te horen over die Corona. Het kan me ook geen fuck meer schelen of jij wel of niet in mijn leven gaat komen. Maar mijn hele leven is wel helemaal op de kop gezet en soms is het echt zo dat ik helemaal niet had gewild dat dit was gebeurd. Het is even fucking zwaar en echt geen pretje. Waarom kan ik geen gewoon normaal leven leven?
Als ik fysiek helemaal vrij moet zijn tijdens mijn Yoga sessies, dan heb ik een flinke achterstand op jou. Dan gaan wij nooit bij elkaar komen. Het is wat het is…Mijn hamstrings zijn nog steeds stijf.
Ik wil je loslaten en niet meer aan je denken, maar dat lukt niet. Dit wil ik wel, maar dit betekent tegelijkertijd dat ik mezelf ontken. Als jij mij bent gaat dit niet lukken. Maar toch wil ik afstand. Ik voel te veel donkere, zware energie van de wereld. Het enige licht wat ik wil voelen is met jou samenzijn. De rest is zwaar en donker.
De jacht op de ongevaccineerden is geopend. Ik mag weer niet zijn wie ik ben en de keuzes maken die ik heel diep van binnen voel en goed voelen voor mij. Maar dit is niet de keus die mijn naasten maken en waardoor ik weer alleen ben en alleen zal blijven staan. Dit voelt niet goed meer. Maar wat kan en wil ik doen? De wereld beslist nu ook voor mij dat ik nergens naar toe kan. Maar dat zal dan wel mijn pad zijn zodat ik nog een laag dieper moet. Maar het is zwaar op dit moment om te zijn in de omgeving waar ik nu ben.
Je kunt er ook niet, niet aan denken. Er wordt de hele dag over gesproken. Het beheerst de wereld. Ik wil me het liefst terugtrekken, dat zou voor mij het beste zijn. Als het zover komt dat het echt verplicht wordt om te vaccineren, dan ga ik onderduiken of vluchten. Lukt dit niet, dan wil ik niet meer op deze aarde zijn…laat me dan maar naar de hemel gaan, ik weet hoe die voelt. Licht en liefde. Naar de andere kant, daar wil ik dan naar toe en dan ben ik af van hoe er hier op aarde geleefd wordt. Dit is niet mijn wereld.
Het liefst zou ik de hemel op aarde willen, maar ik voel dat die nog even heel ver weg is. En ik kan en wil dit niet meer alleen. Laat me dan maar gaan. Dat vaccin gaat er bij mij niet in.
Nederland gaat weer drie weken in lockdown…Ik zit al 1,5 jaar in lockdown omdat dat de enige manier is hoe we met dit virus om moeten gaan? Maar dat ziet niet iedereen. Ze laten zich gewoon weer regels van bovenaf opleggen. Dan hoef je niet zelf na te denken. Gaan mensen dit zien?
Maar ik ga proberen om mijn gedachten alleen nog maar aan het papier toe te vertrouwen. Ik wil geen discussies meer aangaan. Ik word toch voor gek verklaard en niet geloofd. Ik vind het best, maar ik wil alleen nog maar mezelf zijn. Dan maar gek, maar wel mezelf. Niemand gaat meer bepalen wat goed is voor mij. Dat doe ik zelf. Maar dan kan het nog wel een tijd donker en zwart zijn om me heen, maar ik zal echt moeten proberen om dan toch licht te zijn. Op dit moment valt me dat zwaar. Dit is niet de wereld waarin ik wil leven. Ik wil bij jou zijn, in het licht. Maar dat gaat niet nu en misschien wel helemaal niet gebeuren. Dat is zwaar maar dat is denken, voelen is nog steeds anders.
Mijn zielsplan, voelen en intuïtie moeten nog meer de overhand krijgen. Niet te veel denken, denken loslaten en alleen maar voelen.
Voor gek ben ik toch al verklaard, dat zou me niets meer moeten doen. Maar toch. Het is echt een zware tijd maar toch hou ik me maar vast aan jou en mij. Maar eigenlijk moet ik me alleen maar vasthouden aan mezelf. En dat is zwaar, we zullen zien wat er verder gaat gebeuren.
Klein leven en geduld.