8-2-2022

Brieven aan mijn tweelingziel. Mijn dagboek, mijn blog is een beschrijving van mijn proces waar ik in ben gekomen na mijn ontmoeting met jou. Ik stuur mijn berichten naar jou om zo een beetje bij jou te kunnen zijn. Ik praat zo met jou en richt alles naar jou en dat laat me goed voelen. Dit is gericht aan een levend wezen, een levende ziel. En in dit geval is het ook nog eens dezelfde ziel. Jij bent de andere helft van mijn ziel. Ze hebben deze ziel alleen in twee verschillende aardse lichamen gestopt. En op deze aarde hebben we allebei nog wat af te handelen. Ik heb het gevoel dat de meeste pijn zat in vorige levens die weggewerkt moest worden. Tijdens mijn leven hier op aarde heb ik niet heel veel verschrikkelijke pijnen gehad. Alleen maar dat ik nooit mezelf heb kunnen zijn. Nu ik dit weet en zie en mezelf mag zijn, is het allemaal duidelijk geworden waarom ik hier ben en wat ik hier moet doen.

Gister las ik online dat er een zware energie was. Daar heb ik veel last van gehad. Ik voelde me heel zwaar en heb me teruggetrokken in mezelf. Er worden dingen tegen mij gezegd die me diep raken. Zowel positief als negatief. Mijn hart wordt zo diep geraakt en is zo gevoelig op dit moment waardoor er vaak tranen naar boven komen. Mijn hart staat steeds meer open. Mijn hart mag nooit meer dicht, dit hart zal altijd openblijven en alleen nog maar meer opengaan.

7-2-2022

Ik voel me alleen binnen mijn gezin, zij hebben elkaar en ik ben alleen. Zij begrijpen elkaar, maar begrijpen mij niet. Ik mag niet mijn zienswijze zeggen want daar wordt geïrriteerd op gereageerd. Ik voel dat ik weer monddood gemaakt wordt. Het doet pijn om weer niet begrepen te worden. Ik begrijp nu wel waarom ik mijn hele leven mijn mond gehouden heb. Alles voor de lieve vrede…en dat kan ik dus niet meer. Maar dat wordt me niet in dank afgenomen. Ik zal echt op zoek moeten naar meer gelijkgestemden. Dit hou ik op deze manier niet vol. Ik wil gevoed worden en energie krijgen van anderen. Het mag geen energie meer kosten. Ik wil geen negatieve energie meer voelen. Als dit betekent dat ik dan los moet van mijn gezin, dan is dat zo…maar ik wil kunnen zeggen wat ik te zeggen heb. Maar als anderen dit niet willen horen dan is dit niet aan mij. Ik wil nu eindelijk wel eens gehoord worden. Daarom schrijf ik. Dit maakt mij gelukkig. Ik zit niet meer te wachten op meningen van anderen die mijn zienswijze niet willen horen. Ook niet van mijn eigen familie. Hoe dichtbij ze ook staan. Dat doet nog steeds pijn dat ik ook dit moet loslaten.  Maar door anders te denken voel ik me wel steeds krachtiger worden. Maar op aards vlak word ik niet geloofd. Maar misschien is het later ook wel allemaal anders dan hoe ik het zag. Maar dan nog mag ik het zeggen met hoe ik het zie. Maar dat mag nu dus niet. Als er irritatie ontstaat als ik iets zeg, dan mag ik niet zeggen wat ik wil zeggen. Dat voelt niet meer goed voor mij. Ik blijf bij mezelf. Dat is goed. Dit ben ik. Ik ben blij met mezelf.