7-2-2022
Ik voel me alleen binnen mijn gezin, zij hebben elkaar en ik ben alleen. Zij begrijpen elkaar, maar begrijpen mij niet. Ik mag niet mijn zienswijze zeggen want daar wordt geïrriteerd op gereageerd. Ik voel dat ik weer monddood gemaakt wordt. Het doet pijn om weer niet begrepen te worden. Ik begrijp nu wel waarom ik mijn hele leven mijn mond gehouden heb. Alles voor de lieve vrede…en dat kan ik dus niet meer. Maar dat wordt me niet in dank afgenomen. Ik zal echt op zoek moeten naar meer gelijkgestemden. Dit hou ik op deze manier niet vol. Ik wil gevoed worden en energie krijgen van anderen. Het mag geen energie meer kosten. Ik wil geen negatieve energie meer voelen. Als dit betekent dat ik dan los moet van mijn gezin, dan is dat zo…maar ik wil kunnen zeggen wat ik te zeggen heb. Maar als anderen dit niet willen horen dan is dit niet aan mij. Ik wil nu eindelijk wel eens gehoord worden. Daarom schrijf ik. Dit maakt mij gelukkig. Ik zit niet meer te wachten op meningen van anderen die mijn zienswijze niet willen horen. Ook niet van mijn eigen familie. Hoe dichtbij ze ook staan. Dat doet nog steeds pijn dat ik ook dit moet loslaten. Maar door anders te denken voel ik me wel steeds krachtiger worden. Maar op aards vlak word ik niet geloofd. Maar misschien is het later ook wel allemaal anders dan hoe ik het zag. Maar dan nog mag ik het zeggen met hoe ik het zie. Maar dat mag nu dus niet. Als er irritatie ontstaat als ik iets zeg, dan mag ik niet zeggen wat ik wil zeggen. Dat voelt niet meer goed voor mij. Ik blijf bij mezelf. Dat is goed. Dit ben ik. Ik ben blij met mezelf.