13-1-2022
Wat nou…als ik niet in deze tijd had geleefd, als ik niet zoveel op had kunnen zoeken op internet en kunnen lezen over wat er gebeurt? Dan had ik ook niet zoveel gereisd en mensen van over de hele wereld ontmoet. Als ik in vorige levens wel gereisd heb, had ik destijds waarschijnlijk niet geweten wat er met mij gebeurde. Dan was ik gek geweest en had ik niet geweten wat er met me aan de hand was. Anderen zouden over mij beslist hebben wat goed zou zijn voor mij. Door er zoveel over te lezen worden dingen duidelijk en vallen dingen op zijn plek. Wat ben ik blij dat er internet is en dat ik in deze tijd leef. Het is niet voor niets dat ik nu leef. Het oude moet verbonden worden met het nieuwe. Dat proces is nu aan de gang. Dit is een tussenfase tussen het oude en het nieuwe. De oude wereld heeft ook een heel groot geloof in de medische wereld. Medicijnen zijn het wondermiddel om mensen in leven te houden. Maar is dat volwaardig gezond leven? Of heb ik inderdaad makkelijk praten om dit te zeggen? Maar mijn weerstand naar de medische wereld wordt alleen maar groter. Dat is niet omdat ik dat wil, maar om dat ik het zo voel. Met name de medicijnen en de afhankelijkheid daarvan. We kunnen niet meer zonder. Ik weet dat niet iedereen gezond geboren wordt. Maar moeten we iemand dan een heel leven met medicijnen in leven houden? Voor mij is er echt een grens bereikt. Maar iedereen moet vooral doen waar hij/zij zich goed bij voelt. Ikzelf wil nooit afhankelijk worden van medicijnen. Voor mij is er een grens. Ikzelf wil alleen nog maar leven in een nieuwe, gezonde wereld. Kan er meer liefde gestopt worden in de medicijnen die mensen tot zich nemen? Hoever is een mens van zichzelf en van de natuur af komen te staan?
Maar ik heb jou om dit te kunnen zien en voelen. We waren gisteravond weer een lange tijd samen. Het wordt alleen maar sterker en sterker. Het is dan of je echt bij me bent. Ik hoor nieuws waarvan ik al zeker wist dat dit zou gaan gebeuren. Is dit omdat we dan dichter bij elkaar kunnen zijn? Ik zeg hier verder niets over en laat het zijn.
De kracht van de natuur. De kracht van mezelf. Dat is hard werken en zwaar voor mijn eigen natuurlijke zijn. Maar uiteindelijk wordt het alleen maar lichter. Is dit voor iedereen weggelegd? Om helemaal te vertrouwen op de kracht van je eigen natuur? De gedachten aan een varkenshart houdt me bezig. Wie wil er nu een varkenshart in zijn lichaam? Welk mens zou dit willen?
Ik loop al een tijdje rond met iets wat me bezighoudt van mijn eigen lichaam. Toen ik 17 jaar was heb ik een kaakoperatie ondergaan. Er is toen een stukje uit mijn heup gehaald en in mijn bovenkaak geplaatst. Er is gesneden in mijn lijf. Ik voel dat ik nog steeds een verdoofde linker grote teen heb. Mijn tanden en de kaak zijn verbonden met deze grote teen. Ook de linkerkant van mijn lichaam voelt nog steeds stijf. Ik vraag me af of ik dit nog goed kan krijgen. Want alles staat met elkaar in verband. Van onder tot boven. Ik blijf dit proces van mezelf volgen en hoop dat het gaat helen. Maar door dit nu te ervaren bij mezelf kan snijden in een lichaam nooit goed zijn. Zou ik dit nu nog zelf doen als ik zelf de keus had gehad? Ik denk het niet. Ingrijpen in een natuur van een lichaam heeft consequenties. Ik voel ook steeds vaker dat mijn kaak terug wil naar de oorspronkelijke natuurlijke stand. Maar dit alles is gebeurd in een andere tijd en mijn ouders hebben destijds deze keus voor mij gemaakt vanuit goede bedoelingen. Zelf zou ik hier nu meer vraagtekens bij stellen.