6-1-2022
Dat was weer een dikke vette dark night of the soul. Hoe diep moet ik nog gaan. Ik voel me zo alleen en eenzaam in dit proces. Er komen echt gedachten in me op dat ik niet meer wil leven in dit leven, in deze wereld. Deze wereld past echt niet meer bij mij. Laat me dan maar gaan. Het is echt een zwaar proces en ik vraag me echt af hoe lang ik dit nog alleen moet doen. Ik weet dat ik niet alleen ben en dat er gidsen zijn en die voel en zie ik ook. Maar in het aardse leven voel ik me echt heel erg alleen. Ik voel geen connectie meer met deze manier van leven.
Ik ben ook weer wat in de war geraakt door een aantal opmerkingen die ik gehoord heb. Maar ik moet ook dit weer loslaten. Al die tranen weer gisteravond kwamen echt van heel diep bij mij. Ben ik het toch alleen? Het was wel weer even verwarrend. Bestaat een tweelingziel wel? Moet ik wel doorgaan met de website? Ik laat het even rusten, wie zit er op een verhaal te wachten wat te ver gaat en verzonnen is?
Het proces van coming-out als lichtwerker is een heel zwaar proces. Alleen. Fuck het licht, fuck de liefde, fuck de wereld zijn gedachten die nu bij mij opkomen. Ik weet dat dit ego is, maar dit is wat ik nu denk. Boosheid, loslaten. Ik weet ook dat ik weer een stukje dichter bij mezelf kom als dit gebeurt. Maar hoelang moet ik nog alleen zijn en blijven? Ik denk dat ik liever alleen ben, maar ik voel en weet dat ik helemaal niet alleen wil zijn.
Maar ik wil begrepen en gesnapt worden en ik voel om me heen dat dit niet zo is.
Ik mag weer niet zijn wie ik ben met de keuzes die ik maak vanuit een gezond systeem, vertrouwend op mijn eigen immuunsysteem. De wereld draait op dit moment alleen maar om virussen en vaccins. Als ik al zou willen om het niet te volgen, ik kan er niet omheen. Ik wil er niets meer over horen, maar het lukt me niet. Als ik het niet via het nieuws volg, komt het via andere kanalen. Hoe kan ik dit stoppen? Moet ik mezelf helemaal opsluiten? Is dit dan nog leven? Zo wil ik echt niet meer leven. Dit is voor mij geen volwaardig leven meer in gezondheid en vrede. Ik voel me zo niet meer thuis hier. Ik probeer jou echt los te laten, maar het lukt me gewoon niet. Ik weet een aantal dingen en die vind ik niet fijn. Maar toch moet ik je loslaten.
Hoe wil ik verder met mijn leven? Het is te zwaar nu. Ik zie even het licht niet meer. Het is te veel. Wil ik hier nog wel zijn. Dit proces van de ziel. De speeltuin van mijn ziel. Het is niet alleen maar plezier. Er wordt af en toe ook gestreden en pijn geleden in een speeltuin. Maar blijven spelen is wel heel belangrijk.
Mijn website is mijn speeltuin waar ik in mag spelen. Maar af en toe loop ik er even uit weg om wat oude pijn weg te werken.
‘Mogen zijn wie ik ben. Laten zien wie ik ben.’
Dit is voor mij toch nog heel lastig om te doen in deze harde ego-wereld.