7-1-2022
Wat een zware, emotionele dag was het gister. De darknight of the soul was ook een darkday of the soul. Ik voel me nu weer wat lichter en weer een stukje dichter bij mezelf. Het is fijn als mensen openstaan voor mijn verhaal maar toch snappen mensen mij niet. Ik begrijp dat mensen het niet begrijpen als ik vertel over de verbinding met het universum. Maar dat is precies dat alleen-gevoel blijven houden. Ook al voel ik heel veel liefde om me heen. Ik zal hier echt een balans in moeten vinden als ik hier leefbaar wil leven op deze aarde. Dat ik niets hoef te zeggen om liefde uit te stralen en liefde te zijn. Dat is mijn enige doel, liefde zijn. To Be.
Als ik het aardse loslaat en alles alleen maar energie is…Ik voel de energetische banden met mensen. Ik ben energetisch verbonden met iedereen. Maar om mezelf goed te voelen moet ik veel loslaten en mezelf beschermen tegen negatieve invloeden. Ik wil deze energie niet meer voelen. Als ik mensen aards moet loslaten waarom krijg ik jou dan niet uit mijn hoofd. Waarom kan ik jou niet loslaten? Omdat wij verbonden zijn met kosmische magnetische energie? Hoe kan ik dit uitleggen? En is dit echt wat er gebeurt? Soms weet ik het ook even allemaal niet. Het is een zwaar proces niet alles te weten, maar je kunt niet alles weten. Waarom denk ik dat ik zoveel weet en voel? Is dit echt of fantasie? Toch blijft die vraag steeds terugkomen.
Ik voel nu verlangen in mijn buik maar ik wil deze energie nu voor mezelf houden, de liefde aan mezelf geven.
Jou even loslaten, hoe makkelijk is dat? Ik kan geen weerstand bieden aan deze liefde. Ik kan niet meer vechten tegen deze magnetische energetische verbondenheid. Ik ben klaar met vechten en wil gewoon in liefde zijn. Met iedereen om me heen waar ik van hou. Ik wil geen mensen uit mijn leven, alleen maar meer mensen in mijn leven. Jou 24/7 in mijn leven hoeft niet aards te zijn, want het voelt nu al als 24/7. Het is goed maar echt niet makkelijk om niet bij je te zijn, maar ik wil je toch gaan loslaten. Waarom kan dit niet? Omdat deze verbinding met niets anders te vergelijken is? Of omdat ik nog steeds niet helemaal verbonden ben met mezelf?