6-7-2023
Gister een knagend en onrustig gevoel in mijn buik. De verhuizing van spullen naar een ander huis. Spullen die met liefde samen zijn gekocht, worden verdeeld. Toch zijn het niet deze spullen die mij onrust geven. Het is toch weer even pijn en verdriet dat ik de oorzaak ben dat ik dit gezin die ik zo liefheb, uit elkaar haal. Dat wij niet meer samen onder één dak kunnen leven. Ieder gaat zijn eigen pad. Dat is toch weer even verdrietig. Voor kinderen is het normaal dat ze op een bepaalde tijd het ouderlijk huis verlaten om een zelfstandig leven te gaan leven. Maar ook een huwelijk kun je op een gegeven moment uit moeten om verder te kunnen. Verder in vrijheid, zelfstandigheid, in onvoorwaardelijke liefde voor jezelf en anderen. Je hoeft niet vast te blijven zitten in oude patronen en denken dat er maar één weg is in dit leven.
Toch is er weer even verdriet. Het is nu echt definitief dat paden scheiden. Er komen ook weer nieuwe paden. Iedere dag kun je weer kiezen voor een nieuw pad. Je eigen pad. Het pad van je hart. Alleen jijzelf kunt dit pad volgen.
Ik weet nog steeds niet waar ik straks ga wonen. Dat is onzekerheid. Toch ben ik er redelijk rustig onder. Er gaat echt wel iets komen. Vertrouwen. Ik volg mijn pad en luister naar mijn hart.