Ik voel me even heel onzeker en heb heftige emoties en veel huilbuien. Het huis is verkocht en per 1 september heb ik geen woonruimte voor mezelf en mijn twee katten. Dat maakt mij onzeker. Dat dit allemaal zover is gekomen. Een prima leven geleefd maar toch niet helemaal prima vanuit mijn blauwdruk. Het geeft weer even veel verdriet dat ik mijn lieve gezin ga verlaten om een grote sprong in het diepe te maken. Niet weten en de onzekerheid maken mij verdrietig. Op mijn 58^e weer helemaal opnieuw moeten beginnen. Soms vraag ik me wel af waarom dit allemaal moest gebeuren. Zo diepgaan. Een goed leven hebben en dan vanuit mijn hart een beslissing moeten nemen die ik toch wel heel zwaar vind.

Ik wil rust maar voorlopig is er even alleen maar onrust. Ik voel dat het nog een zware periode gaat worden. Maar met name de onzekerheid van niet weten waar ik naar toe moet maakt me even gek. Dit is echt geen fijn gevoel. Maar dit gevoel hoort wel weer bij het gevoel als ik mijn hart ga volgen. Dat kan soms zwaar zijn voor een hart. Een fysiek hart. Maar daarboven is mijn ziel en die weet dat het goed is wat ik ga doen om mijn hart vrijer te maken.

Het leven in de hemel is voorbij. Ik moet het nu op aarde gaan doen. In samenwerking met de hemel. Maar met beide benen op de grond. Die hemel gaat mij geen huis geven. Dat zal ik op aarde zelf moeten regelen. Maar luisterend naar mijn gevoel is dat geen makkelijke keuze om hier in Nederland iets te vinden waar ik blij van word. Ik hoop wel dat ik een fijn plekje ga vinden. Ego of niet, Loslaten of niet, Zonnevlammen of niet. Het is even niet fijn om mens te zijn.