7-6-2023
Ik ben geland op Bonaire. Dat wil zeggen, mijn lichaam is zes uur terug in de tijd gereisd en heeft even tijd nodig om zich aan te passen. Dit duurt altijd even bij mij. Maar de ziel laten landen is een ander ding. Die is meteen geland en voelt zich meteen thuis en hoeft zich niet aan te passen. Die is vrij en voelt zich meteen heerlijk. Ik probeer me door de jetlag heen te ademen. Zodat ik wat minder last heb van vermoeidheid. Ik ga kijken of dat lukt. Mijn ziel kent ook geen afstand. Gister, hoog in de wolken, in het vliegtuig voel ik jou heel dichtbij. Zo bizar. Wegvliegen van jou, voel ik jou dichterbij komen. Wat een bijzonder ding is die ziel toch. De ziel kent echt geen afstand. Alleen is mijn lichaam nu op afstand. Hoewel dit goed voelt voor mij, voelt het minder goed voor ons. Weer een beetje een gevoel van op de vlucht zijn terwijl ik zo graag bij jou zou zijn. Dit alles samen zou willen doen. Maar dat is nog niet. Dus zal ik dit nog alleen moeten doen. Dat ga ik doen. Ik ga genieten van de vrijheid en het leven op Bonaire. Zon, zee en strand. Leve de vrijheid. Dit voelt goed.