15-5-2023
5:50 Alleen. Ik heb weer even veel verdriet. Diep in mijn ziel. Ik voel me weer even heel erg alleen. Ik kan nergens over praten over wat ik voel. Dat kan wel, maar ik word niet begrepen. Ik kan nog steeds niet over jou praten. Ik weet wat er gebeurd is en wat er allemaal is. Toch heb jij mij met woorden ontkend. Waarom zou ik dan over jou praten? Iemand die mij ontkend, een deel van mij is, niet te zien is voor anderen. Waarom zou ik daar dan over praten in een wereld waar het hogere bewustzijn nog lang niet ingeburgerd is en afgedaan wordt als iets vaags. Terwijl het voor mij zoiets duidelijks is. Ik ben weer blij dat ik dit op kan schrijven en dat deze woorden niet meer vastzitten in mijn hersenen. Maar dit maakt wel het gevoel van eenzame hoogte. Ik weet wat ik weet en kan hier niet vrij over praten. In mijn omgeving zijn er geen mensen die dit begrijpen. Dat maakt mij verdrietig. Het komt weer even van heel erg diep. Maar ook dit gaat weer voorbij. Wanneer gaan er mensen op mijn pad komen die mij wel begrijpen. Al is het maar een stukje.