26-3-2023

Gister tijdens mijn wandeling in het bos overvalt me diep verdriet. Tussen de bomen huil ik mijn tranen eruit en laat ze in de aarde verdwijnen.

In mijn gezin draag ik een andere naam. Ik voel me steeds minder verbonden en alleen binnen mijn gezin. Ik voel steeds meer afstand komen. In het gezin waar ik ben opgegroeid draag ik dezelfde naam. Maar ook hier voel ik de afstand groter worden. Dit raakt me diep en dit te voelen is groot en diep verdriet. What’s in a name. Maar toch. Ik heb mezelf nog nooit zo goed gevoeld ondanks dit diepe verdriet en dit diepe bewustzijn van de oorsprong van mijn naam. Weten wie ik ben en waar ik vandaan kom staat boven deze naam. Mijn ziel heeft geen naam en is groter dan mijn aardse naam. Hoe kan ik anders verklaren dat ik me nog nooit zo goed heb gevoeld op dit moment. Ook al is het met momenten nog steeds een zwaar proces. En zou ik willen dat dit nooit was gebeurd. Dat ik dit niet allemaal had hoeven en moeten weten. Maar ik weet nu en kan niet meer terug naar niet weten. Het heeft me rijker en gezonder en gelukkiger gemaakt. Maar wat is het een zwaar proces om echt alle aardse ongemakken los te laten.

9:49 Ik richt me op mezelf maar dit kan nooit meer zonder jou. Ik wil niet alleen maar spiritueel zijn. Ook aards samenkomen zou het alleen zijn verminderen. Maar ik ben al één. Maar ik wil niet alleen.