14-8-2022
Ik sta weer op een vrije parkeerplaats voor een camper overnachting. Dit keer met veel Italianen om me heen die graag samen reizen en dan erg luidruchtig zijn. Wat is het dat mensen altijd anderen nodig hebben om gelukkig te zijn? Ik ga er maar vanuit dat mensen ook echt gelukkig zijn. Voor mij lijkt het op dit moment of iedereen gelukkig is, behalve ikzelf. Ik voel me wel weer wat beter en heb wat meer energie. Het alleen zijn is op momenten heerlijk maar helemaal alleen voelen, voelt nog steeds niet fijn. Wat heeft het universum voor mij in petto? Dat ik door dit eenzame proces maar door blijf gaan? Dat er geen eind aan lijkt te komen? Dat ik het soms zo zwaar heb dat ik het liefst met alles zou willen stoppen. Dan is het niet te doen. Mijn buik blijft maar doorgaan en misschien is het niet van mij. Maar ik wil dit zeurende gevoel ook niet meer voelen. Dus het is wel van mij. Ik stuur rustige zachte liefdes energie mijn eigen lichaam in en kan dan wel weer heerlijk slapen.
Ik rij verder met de camper door het Normandische land. Langs de kust en door het binnenland waar de tijd heeft stilgestaan. Het is mooi om te zien, maar ik ben ook weer blij om er weer verder te gaan. Het blijft fijn om te reizen in en door de tijd.