6-3-2022
Ik voelde me vreemd gisteravond. Het voelde als weer een stukje meer loslaten. Het lijkt soms wel of ik een alien ben. Ik voel steeds minder bij alle negativiteit die er op deze aarde is. De tunnel met een donkere en een lichte kant. De donkere kant met angst, schuld, schaamte, oorlog en negativiteit kan mij steeds minder raken. Ik beweeg me steeds meer naar de lichte kant, de kant van liefde, licht, positiviteit en vrede. Daar verbind ik me mee. Daar sta ik nu nog alleen. Maar ik vertrouw erop dat dat straks niet meer alleen is.
Mijn buik…en mijn hart … het is één grote bak vol met wetenschap. Met al deze wetenschap wil ik nu gaan leven. De wetenschap van de liefde, de bron van mezelf. Levend vanuit deze kracht kan ik gelukkig zijn.
Waarom kan ik de mensheid alleen nog maar van bovenaf bekijken? Een helicopterview. Vanaf deze hoogte zou ik bakken vol met liefde over de aarde willen uitstrooien. Dat in liefde iedereen gelijk is, ook als je anders bent en denkt. Mijn blik openen en verwijden en breder en verder kijken dan mijn eigen mening, mijn eigen voortuin en mijn eigen groep mensen waar ik toe behoor. In energie sta ik open voor iedereen. Zien mensen dit? Maar dit is wel zoals ik het voel. Ik wil niet meer in discussies terechtkomen die mijn energie omlaaghalen. Dan schrijf ik het maar op en van me af. Ik kreeg gister door dat ik een schrijver ben. Dat is wat ik nu ben. Dat is veilig. Mijn dagboek snapt mij. Mijn dagboek dat ben ik. Dit is mijn waarheid. Maar ik realiseer me heel goed dat mijn waarheid in mijn eigen omgeving niet te snappen en te begrijpen is.
‘We have to distance ourselves from others’. Dit is zo waar, jij wist al meer. Maar ik weet nu ook.