2-3-2022
De tunnel waar we met z’n allen inzitten. Donker aan de ene kant, licht aan de andere kant. Deze twee werelden die verder uit elkaar komen te staan en alleen bij elkaar kunnen komen door liefdevolle verbindingen. De nieuwe wereld en de oude wereld. Ik kan en wil niet meer terug naar de oude wereld die verbonden is met angst, schuld, schaamte, haat en negativiteit. Daar voel ik me niet meer mee verbonden. Ik wil licht, liefde, empathie en compassie. Dat heb ik altijd gewild en nu wil ik ook zo leven. Dat gaat nooit meer weg. Ik zit er nu nog wel een beetje tussenin. Eén been in het oude en één been in het nieuwe. Doordat het bewustzijn alleen maar verder omhooggaat zal ik steeds meer voller in het licht zijn. Ik word me alleen maar nog meer bewust van mezelf en de wereld om me heen. Het oude normaal komt nooit meer terug. Ik sta op een splitsing in mijn leven. Maar mijn proces loopt synchroon met het grote proces, het grote geheel. Ik ga naar een nieuwe wereld. Maar ik zie ook dat een grote groep mensen zal blijven hangen in het oude. Ook dat is goed. Dat is hun pad. Maar dat is niet meer mijn wereld. Ik wil daar ook niet meer over oordelen maar verder op het lichte pad. Ik hoop dat er op dat pad meer gelijkgestemden gaan komen waar ik mezelf mee kan delen. Ik wil openstaan voor iedereen maar zelf ook gehoord en begrepen worden.