18-11-2022
Ik heb een gesprek met mezelf.
24/7 is wel weer een voorwaarde die aan liefde gesteld wordt. Ik voel en ben onvoorwaardelijke liefde, voor alles en iedereen. Maar aan de andere kant wil ik zelf wel dat er voorwaarden gesteld worden. Ben ik sterker dan het universum om hier niet in mee te gaan?
Ik moet een goede moeder zijn, een goede vrouw, een goede dochter, een goede vriendin…Maar als ik iedereen in liefde loslaat en kies voor mezelf, wegga bij mijn gezin, ben ik dan nog steeds een goede vrouw, een goede moeder, een goede dochter, een goede vriendin? Natuurlijk weet ik dat het antwoord ja is. Maar toch voel ik voorwaarden van alle kanten. Die voorwaarden wil ik niet meer voelen. Het leven op aarde stelt voorwaarden aan de liefde. Je moet dit, je moet dat. Dit is niet meer zoals ik liefde voel.
Alleen met jou voel ik geen voorwaarden. Dit is onvoorwaardelijke liefde. Maar voor deze onvoorwaardelijke liefde moet ik wel offers brengen. En deze liefde mag en kan nu niet bij elkaar zijn. Alleen als dit 24/7 kan. Ook daar heb ik dan toch weer wat moeite mee.
Moet ik echt het offer brengen om bij mijn gezin weg te gaan? Ik weet het antwoord. Het begin is gemaakt. Toch heb er nog steeds moeite mee. Ik wil jou loslaten en zelf verder en zelf bepalen wat ik wil doen in mijn leven.
Maar ik voel dat dit al een gepasseerd station is. Er is geen weg meer terug. Niemand kan mij daar meer in tegenhouden. Ook jij niet. Ook ikzelf niet. Dit is echt de hoogst bereikbare vorm van liefde op deze aarde. Deze liefde hier te mogen ervaren en leven is echt een groot geschenk. Maar echt niet altijd makkelijk.