7-11-2022
Ik voel me weer wat lichter na een dag met zware energie. Ik ben gaan wandelen en mijn hart ging tekeer. Ik weet dat het niet altijd mijn hart is, maar toch voel ik mijn hart. Al voel ik me nog zo goed, mijn hart deed pijn en ik wil deze pijn niet meer voelen. Ik zoek een bankje op in het bos en moet heel erg huilen. Ik adem naar mijn buik en het wordt minder. Toch heb ik zelf ook veel verdriet. De scheiding wordt gestart en we praten over verdeling. Dit is pijn. Tijdens het wandelen komen ook de gedachten omhoog over de begintijd van mijn proces toen er heel veel pijn en verdriet was. Ik weet nu dat dit niet alleen mijn hart is geweest. Dit is ook jouw hart geweest. Mijn hart is nu lichter maar moet weer door een volgende fase heen. Een fase om niet meer in mijn schaduw te hoeven leven en volledig in het licht te kunnen gaan werken. In en met het licht. Dat ik vrij mijn licht kan laten schijnen en ermee kan werken. Alleen en samen.
Kan ik mijn derde oog en mijn overgevoeligheid nog meer kanaliseren en beschermen? Ga ik op een gegeven moment mijn derde oog niet meer als zwaar voelen en wordt dit ook licht? Dan moet ik mezelf nog beter beschermen. Als ik voortdurend opensta komt alles nog harder binnen. Ik wil alleen maar zachtheid naar binnen en zachtheid naar buiten. Daarom is de zware energie in mijn omgeving en in de wereld ook veel te goed te voelen op dit moment.
Openstaan en transparant zijn betekent nog beter mezelf beschermen en afschermen. “We have to distance ourselves from others” Ik kan en wil wel helemaal openstaan maar het mag niet ten koste gaan van mezelf. Dus nog werk aan de winkel. Nog meer balans zoeken. Maar volledige openheid in het licht is wel het doel waar ik naar toewerk. Vrijheid en openheid vanuit het licht van alle kanten. Van boven naar beneden, van beneden naar boven.