19-10-2022
Gistermiddag heerlijk in de tuin gewerkt. De tuin klaar maken voor de winter. Tegelijkertijd een gevoel hebbend dat ik zelf het liefst heel diep onder de grond zou willen kruipen en er nooit meer vandaan wil komen omdat ik niet de beslissingen wil nemen die ik moet nemen. Ik wil echt niemand verdriet doen. Niemand.
Vannacht lang wakker gelegen en sterke energie gevoeld. Ik mag jouw naam gaan uitspreken. Ik hoef niet meer een geheim leven te leven. Wat gebeurd is is gebeurd en ik ga verder op een pad van heling waarin ik jou niet mag en kan ontkennen. Dan ontken ik ook mezelf.
Apart en samen is er een pad van heling van de ziel. De energie is zo krachtig dat ik alleen kan, maar als ik het alleen doe is het ook altijd onze gezamenlijke energie. Altijd. Dit zal nooit meer anders worden.
Waarom spreek ik jouw naam nog niet uit? Ik wil niemand verdriet doen. Maar wie doe ik verdriet als ik jouw naam niet uitspreek? Mezelf. Niemand anders. Ik wil nu duidelijk zijn en praten. Niet meer een geheim leven. Nooit meer. Ook al is dit pijnlijk voor anderen. Het mag nooit meer pijnlijk zijn voor mezelf. Daar help ik niemand mee. Zeker niet mezelf. Maar tussen zeggen en voelen zit een groot verschil. Weten met gevoel is alles wat je moet weten vanuit je eigen eerlijke zuivere hart en gevoel.
Iedere keer maar weer dat hoofd, die gedachten terugsturen naar beneden. Naar het gevoel. Mijn gevoel wist vanaf het begin na onze ontmoeting dat het hiernaar toe zou gaan. We zullen zien. Maar ik wil jouw naam gaan noemen. Want door jou, met jou en in jou ben ik nu de mens die ik nu ben en wil zijn en mag zijn. Maar nu wel heel samen.