18-10-2022
Ik was al in slaap gevallen gisteravond toen het gebeurde. Een warme zachte tinteling ging door mijn lijf. Jij, jouw ziel, onze ziel gleed mijn lichaam binnen. Zo voelde het. Het was een fijn gevoel met veel tintelingen. Ik bleef rustig liggen en voelde wat er allemaal gebeurde met mij. Alleen maar voelen. Ik vroeg me af of dit bewust of onbewust ging. Zocht jij mij bewust op of was er het universum die vond dat we even samen moesten zijn? Het gevoel begon met een hele sterke gedachte en de naam van een grote stad kwam binnen bij mij. Ik weet niet wat ik hiermee moet. Maar het was een teken van het universum. Niet zomaar een woord dat in mijn gedachten kwam maar een heel helder teken. Ik fantaseer daar even over door maar al snel laat ik het voor wat het is. Ik zal wel zien waarom deze stad zo sterk doorkwam.
De laatste paar dagen voelde ik sterk dat ik echt mijn eigen pad moet gaan lopen en mijn eigen beslissingen moet nemen. Zonder jou. Maar toch was je daar dan in een keer weer. Dit gaat nooit meer voorbij. Deze verbinding. Maar het blijft toch moeilijk om het aardse los te laten wat ik heb, wat ik weet wat ik heb.
We waren lang samen en het was heerlijk en goed. Ook de open ademhaling naar het hart was fijn en geeft ontspanning en rust.
Toch blijft alles ook onwerkelijk met wat er allemaal gebeurt. Op dit moment hou ik me maar vast aan de tekens die ik ontvang van het universum. Daar vertrouw ik op. Overgave.
Maar onze ziel die samen is, is blij en helend. Die geeft rust en weet wat ie wil. Nu het lichaam nog mee die kant op zien te krijgen. We waren lang samen zonder dat we zelf actief waren. Het was een zielsgesprek waar we allebei van genoten. Jij op een ander stukje aarde dan ik. Hoe bijzonder was het weer. Dit is mijn werkelijkheid. Mijn hemelse werkelijkheid die ik ook graag aardse werkelijkheid wil laten worden. Ik weet dat ik dan nog wat stappen moet nemen om dit totaal werkelijkheid te laten worden. Tijd en geduld. Maar wat hou ik toch ontzettend veel van onze ziel. Van mij, van jou.