2-10-2022
Mijn spirituele groei is stil blijven staan in mijn kindertijd. Ik heb mijn hele leven gedacht dat iedereen zag, hoorde, rook en voelde wat ik zag, hoorde, rook en voelde. Al een tijdje weet ik inmiddels dat dit niet zo was en dat ik me daarom anders voelde in mijn omgeving. Ik ben nu pas volwassen geworden in mijn zijn en weet dat dit hogere bewustzijn niet bij iedereen zo ontwikkeld is. Als ik hierover praat kan ik blijkbaar stellig overkomen en realiseer me dat dit komt omdat ik het moeilijk vind dat ik niet begrepen word. Ik voel dat ik niet kan zeggen wat ik wil zeggen. Ik wil ook zo graag begrepen worden.
Moet ik dat dan maar weer loslaten en er niet meer over praten? De kloof wordt alleen maar groter zo. Tussen mijn naaste omgeving en tussen de rest van de wereld en mij. Ik vind dit jammer en verdrietig. Maar blijkbaar is dit wat het is voor nu. Ik wil alleen maar liefde zijn en me vanuit mijn gevoel en intuïtie laten leiden. Niet meer laten leiden wat door anderen wordt gezegd of opgelegd. Dat is voor mij lijden. Mijn hart laten spreken zonder woorden. Meer zwijgen en gewoon liefde zijn.
Door dat al de universele energie door al mijn energiepunten stroomt realiseer ik me alleen maar meer dat dit niet bij iedereen zo is. Dit zou wel zo moeten zijn. Ik zou dit het liefst zien bij iedereen. Iedereen in open energie. Een open hart in liefde. Liefde leven. Ik weet dat dit niet de realiteit is op dit moment en misschien dat dit nooit zal zijn tijdens mijn aardse leven.
Toch wil ik zo leven. Nu in dit leven. Op deze aarde. Ik wil uit die kloof naar het licht. Ik wil mijn mening helemaal niet opdringen aan anderen. Maar ik wil nu wel kunnen zijn. Zonder kloof, in liefde. Ik wil me niet meer alleen voelen in die kloof. Dat is toch nog wel af en toe het geval. Ik zal dan ook vanuit volwassen zijn een volgende stap moeten gaan maken naar zelfstandigheid. Een nieuw leven instappen. Het liefst wil ik iedereen mee in dit nieuwe leven, maar dat is niet aan mij.
8:45 Ik heb een huilbui. Ik ben zo verdrietig over de wereld waar ik en wij in leven. De kloof wordt alleen maar groter. Ik wil alleen maar liefde leven. Liefde om me heen en dat ook voelen. Alles wat een mens van buitenaf wordt opgelegd en verplicht wordt voelt voor mij niet als liefde. De liefde die zit in ieder mens. Liefde voelen en deze van binnenuit leven. Waarom is dat zo moeilijk? Voelen mensen zich echt gelukkiger als ze leven zoals anderen vinden dat je moet leven? Geeft dat zekerheid en veiligheid? Waarom kan ik dan niet meer zo leven? Omdat ik mijn hart voel. Mijn hart wil leven. Ik kan niet meer anders. Het is toch met tijden nog wel zwaar en dat zal het ook wel blijven. Toch voel ik mijn kracht alleen maar sterker worden om dit gevoel te laten spreken. Ik kan echt niet meer anders.