19-6-2022
6:00 Ik weet dat er aartsengelen zijn en dat je die om hulp kunt vragen. Maar ik weet ook dat er mensen zijn die er voor je zijn en je kunnen helpen. Die je begrijpen en ondersteunen. Maar ik weet ook dat je het uiteindelijk allemaal zelf moet doen.
Vanochtend komen bij deze gedachten bij mij vanuit het niets diepe tranen, diep verdriet. Ik heb hele lieve mensen om me heen, maar niet iedereen staat meer open voor mijn verhaal. Mensen die wel open staan voor mij, horen mijn verhaal aan maar ook zij begrijpen niet dat dit kan en dat dit bestaat. Dat ik contact heb met mijn tweelingziel via het universum. Dat maakt toch alleen voelen. Nog steeds. Ik voel even dat ik geen mensen om me heen heb die er zijn voor mij. Wie is er echt voor mij? Wie begrijpt mij? Wie voedt mijn ziel? Ik voel en ben verdrietig hierover. Zal ik me dan moeten richten naar Aartsengelen?
Tweelingziel of niet, maar dit is toch weer een stukje verdriet waar ik alleen doorheen moet op deze aarde. Wat ik alleen moet voelen. Ik laat het er zijn en kom zo weer een stukje verder op mijn pad naar vrijheid. Totale vrijheid.
Mijn hele aardse leven heb ik een goed leven gehad. Maar mijn ziel heeft het zwaar gehad. Daar heb ik mijn hele leven niet naar geluisterd. Die tijd is voorbij. Ik mag er nu helemaal zijn met en voor mijn ziel. Of ik nu wel of niet begrepen word.