10-5-2022
Het is rustig tussen ons en dat is fijn. Ik ben sinds gister weer alleen op pad met de camper. Ik werk aan mijn website en dat is prima voor dit moment. Ik moet wel weer wennen aan het alleen zijn. Ik kom steeds dichter bij jou maar ik ben er nog niet. Ik voel druk op mijn borst en keel en voel dat ik moet gaan praten thuis met de kinderen. Ik hou dit niet meer vol om te doen of er niets aan de hand is. Ik maak een beslissing om niet meer alles op mijn website te delen. Alleen wat ik sterk doorkrijg ga ik delen. Deze informatie delen met verwijzingen naar andere websites waar ik zelf ook wat aan heb gehad.
Ik heb moeite met de laatste zware stap in dit proces. Mijn gezin verlaten. Is dit dan toch angst? Angst voor het onbekende? Angst voor mijn nieuwe leven? Angst voor de nieuwe wereld?
Hoewel het rustig is op de camping op de Veluwe is er veel ruis voor mij. Landbouwvoertuigen, vliegtuigen, maar ook een onrust in de lucht die ik niet kan verklaren. Er is geen stilte in deze natuuromgeving van de Veluwe. Fietsend over de camping kijk ik met verbazing naar wat mensen als vakantie ervaren. Dicht op elkaar gebouwde huisjes en caravans. Ik ben alleen maar blij dat zij blij worden van deze manier van vrijheid vieren. Dit is niet mijn manier van vakantie vieren. In het hoogseizoen is er veel vermaak voor kinderen. Zodat ook ouders zichzelf kunnen vermaken. Kunnen kinderen en ouders zichzelf nog vermaken? Of moeten ze echt altijd vermaakt worden? Ik ben alleen maar heel blij en dankbaar dat ik mezelf kan vermaken. Daar heb ik niemand anders voor nodig.