5-5-2022
Tijdens ons samenzijn gisteravond, onze diepe verbondenheid, kwam de verdrietige gedachte op dat wij allebei een gezin moeten verlaten om bij de liefde van je leven te kunnen en mogen zijn. Hoe aards moeilijk is dat? Groot verdriet maar toch zo’n sterke drang voelen dat het echt niet anders kan. Dat deze magnetische aantrekkingskracht te sterk is dat we hier helemaal voor moeten gaan. Gaan voor deze onvoorwaardelijke, pure liefde. Dat niets ons meer kan tegenhouden. Hoe verdrietig dit ook is. Ik voel me steeds krachtiger worden om het ook aan te kunnen dat mij een aardse schuld wordt verweten. Dat ik de schuld van alles ben als ik dit gezin verlaat. Ik voel mezelf hier niet meer schuldig over, maar ik voel wel de schuld die anderen aan mij geven. Maar dat gevoel wordt steeds minder. Er is een grotere kracht die mij zegt dat ik met die schuld niet vrijer word. Dat dit een gevoel van anderen is en niet van mij. Wij gaan samenkomen en ik voel het punt aankomen dat ik dit ga bespreken met de kinderen. Dat D. en ik gaan scheiden. Dat hun vader en moeder gaan scheiden. Maar als wij er nog steeds in alle liefde voor hen willen en zullen zijn, altijd, hoe erg is dit dan? Ik wil toch onze scheiding positief zien. Het is een nieuwe stap in een groeiproces van mij als mens. Ik sta niet stil. Ik groei door en daarvoor moet ik stappen maken die pijnlijk zijn voor anderen. Door die pijn ben ik ook zelf heengegaan. Ik wil alleen nog maar liefde voelen. Maar dat dit de meest moeilijke en pijnlijke stap is om te maken is me nu wel duidelijk. Ik wil de mensen waar ik het meest van hou geen pijn doen. Dat doe ik nu wel. Maar ook zij zullen zelf iets moeten met deze pijn. Ik kan er dan alleen maar voor hen zijn. Ik kan hun pijn niet wegnemen. Alleen maar verlichten. Meer kan ik niet doen. Maar om mezelf helemaal te verlichten doe ik hen pijn. Maar ik mag mezelf totaal bevrijden van de lasten van anderen. Ook de lasten van mijn naasten, van mijn eigen kinderen, mijn eigen vlees en bloed, hoef ik niet meer te dragen. Mijn ziel is sterker dan vlees en bloed. Mijn ziel bepaalt alles. Het AL. Daar kan ik niet meer tegen vechten. Ik zal vanaf nu altijd leven vanuit het diepste van mijn ziel en een bevrijd mens willen zijn. Dat is hoe ik het nu voel en wat ik nu weet. Ik zie de toekomst zonnig tegemoet. Ik ben blij, ook al weet ik wat me nog te wachten staat. Maar ik kan en wil niet meer doen alsof er niets aan de hand is. Ik wil nu eindelijk eerlijk gaan zijn met en voor mezelf.