5-4-2022
Ik doe weer een zelfbehandeling op mijn heupen. Vanochtend liggend op bed met mijn knieën opgetrokken naar mijn kin. Ik leg mijn warme handen op mijn heupen en daarna op verschillende plekken op mijn bovenbenen aan de achterkant, de hamstrings. Ik voel wel verlichting en kan lang in deze houding blijven liggen zonder pijn te voelen. Dat is fijn. Ik ben zo dankbaar dat ik dit bij mezelf kan doen. Dat ik deze handen heb gekregen om dit te kunnen doen.
Gisteravond voor het slapen gaan wel weer even veel verdriet en gehuild. Verdriet om te voelen dat D. en ik niet samen kunnen blijven. Dit is echt verdrietig. Ik had ook zo graag nog met hem verder gewild. Met heel mijn hart hou ik ook van hem. Maar er is geen weg meer terug. Ik wil door en verder op mijn pad van verlichting. Dan is onze scheiding onvermijdelijk. Maar nog steeds wil ik D. ook mee op mijn pad. Maar wel in een andere vorm. Wij kunnen niet meer samen alles delen. Ik kan hem niet meer geven wat hij nodig heeft en hij kan mij niet meer geven wat ik nodig heb. Dan scheiden de wegen. Hoe verdrietig is dit, dat niet alles in onvoorwaardelijke pure liefde samen kan gaan. Maar hier sta ik alleen in. Maar ik wil me niet meer alleen voelen. Dat is klaar. Ik wil door naar nieuw geluk. Ik was gelukkig, ik ben gelukkig, ik ga alleen nog maar gelukkiger worden.