14-3-2022
Mijn eerste chakra. Ik was rond 4:00 lang wakker. Op dit moment wordt er flink gewerkt aan mijn eerste chakra. Mijn heupen en billen voelen pijnlijk en beurs aan en willen continue bewegen. Het wil loskomen, los voelen en fysiek vrij zijn van last. Dit is hard werken. Het eerste chakra staat voor de basis tussen mezelf en de aarde. Als mijn eerste chakra goed voelt, voel ik me geaard, stabiel, veilig en verbonden met mijn fysieke lichaam. Het Muladhara chakra heeft de kleur rood (de kleur van vuur, liefde, verlangen maar ook bloed, woede, gevaar) Vanuit het sanskriet betekent dit wortel. De wortel chakra. Het staat symbool voor ons oerinstinct. Dit zijn dingen die je nodig hebt om te overleven zoals veiligheid, voelen en vechtlust. Iedere chakra hoort bij een levensfase en de Muladhara hoort bij de eerste zeven levensjaren. Ik ben – Ik verlang – Ik heb
Het feit dat ik me bewust ben dat ik hier last heb betekent dat er nog werk aan de winkel is. Door hele lange tijd niet geluisterd te hebben naar mijn eigen natuur is dit gebied behoorlijk vast komen te zitten. Langzaamaan komt het losser maar daar gaat wel even tijd overheen. Geduld. Als ik van bovenaf naar de wereld kijk, gebeurt dit ook met moeder aarde. Er is lang niet geluisterd naar wat moeder aarde nodig heeft in de tijd dat wij van haar gebruik mogen maken. Ook moeder aarde is hard aan het werk aan haar basischakra. Geaard zijn, stabiel, veilig en verbonden voelen met moeder natuur. Het is bijzonder om deze synchroniciteit te kunnen zien. Ik zou zo graag willen dat die pijn er in één keer uitgedrukt zou kunnen worden. Maar omdat ik zolang niet heb geleefd met mijn eigen natuur, voor mezelf en voor moeder aarde kan ik dit niet op korte termijn veranderen. Dit kost tijd. Als ik er maar aan werk, op alle fronten.
8:44
Tijdens mijn meditatie voor de rootchakra hoor ik iets in mijn oor. Een trein in de verte? Is het de zonnestorm waar ze het over hebben? Ik weet het niet, maar even later is het weg en hoor ik de vogels buiten weer fluiten. Nadat ik dit opschrijf ga ik nog even op mijn yoga-mat zitten. En dan komen er tranen, uit het niets. Het blijft allemaal zo bijzonder wat er allemaal gebeurt. Ik ben zo dankbaar dat ik eindelijk mezelf begrijp en weet en voel. Maar dat dit wel alleen maar de afstand groter maakt tussen anderen omdat ik dit niet kan delen. Dat vind ik zo jammer. Dit zou ik zo graag willen en begrepen worden. Openstaan en er open over kunnen praten. Openstaan voor het hogere wat in iedereen aanwezig is. Maar ik begrijp steeds meer dat dit niet voor iedereen in dit leven zo hoeft te voelen. Ik hou steeds vaker mijn mond en schrijf het dan maar op. Mensen die hier wel voor openstaan gaan mij wel vinden en als dat niet zo is, is dat ook goed. Ik hoef en wil niemand van mijn gevoel en mijn weten te overtuigen.