Arnhem 14-10-2020
Pfff, even pas op de plaats nu. Ik ben een dagje in Utrecht geweest met een vriendin. Heel fijn om over mezelf te kunnen praten. Ik ben op de goede weg maar nog niet in balans. Er moet rust komen, tussen hoofd en hart. Maar ik ben zo blij met mezelf dat ik al zover ben. Maar het gaat soms iets te snel. Nu echt weer even stapje terug. De Coronaregels zijn aangescherpt. Onder andere de horeca gaat dicht. Maar hoe dan ook, Corona heeft mij/ons ook ‘gered’.
Wij kunnen toch niet bij elkaar zijn, dus beter om nog te werken aan de thuissituatie en zorgen dat alles rustiger en steviger wordt. Alleen…dit mag niet ten koste gaan van mezelf. Goed naar mijn gevoel blijven luisteren. Ik hoop dat er wat minder aan me ‘getrokken’ gaat worden om rust te krijgen.
Vannacht wakker geworden om 00:00 en voelde een soort van ‘hard reset’ heel bizar. Ik heb gelezen dat ook je DNA veranderd, wat dat ook mag betekenen. Op dit moment wil ik komende tijd proberen om meer balans te vinden. Dus ook meer rust te zoeken.
Wat is het toch bijzonder wat er gebeurt. Als het toch allemaal waar is… Het is nog niet onze tijd, maar als het ooit onze tijd wordt…OMG…
De woorden die jij mij geschreven hebt blijven als een mantra door mij heen gaan. Hierdoor moet ik blijven denken dat ik het alleen ben. Maar ik zal niet meer naar jou toegaan. Once again…I am not a chaser, I am not a runner. This is just me; this is what it is. Take it or leave it. Ik heb genoeg redenen om gelukkig te zijn en wil dat ook en daar pas jij op dit moment niet bij. Hoe graag ik dat ook zou willen. Daarbij weet ik ook niet of jij überhaupt iets met mij zou willen.
Ik hoop echt dat jij gelukkig bent. Dat is het enige wat ik voor jou wil. En voor mezelf. Maar jij kon mij niet helpen…Zo kan ik jou niet helpen. Lijkt of de rollen een beetje zijn omgedraaid nu. Maar echt waar, ik hoop dat je gelukkig bent. Ik zou echt heel graag mijn leven met je willen delen. Ik heb echt fysieke pijn door niet bij jou te zijn.
Maar eigenlijk wil ik op dit moment in contact zijn met jou omdat ik weet dat je door precies hetzelfde bent heen gegaan. Maar dat is alleen een gevoel en natuurlijk weet ik niets zeker. Ik moet je ‘gewoon’ weer even loslaten maar voel dat dat steeds moeilijker wordt.
Ik sta helemaal open en het is moeilijk om me daarvoor af te sluiten.
Denk jij ook aan mij? Ik weet het niet maar denk het wel. Ik weet dat het nog niet onze tijd is maar weet ook dat ik dit geen jaren volhou. Maar misschien moet dat wel en zal dat wel nodig zijn.
Ik wil ook dat mijn gezin gelukkig is, maar ik wil ook dat jouw gezin gelukkig is.
Onvoorwaardelijke liefde, dit is echt met niets anders te vergelijken. Heavy stuff.
Gezin…ik pas echt niet meer in het plaatje, man-vrouw-kinderen. Ik voel me niet vrouw van…het heeft nooit echt goed gevoeld om uit te spreken ‘mijn man’…Terwijl ik toch heel veel hou van mijn gezin ♥
We zijn getrouwd omdat we naar Brunei gingen verhuizen. Daarom moesten we trouwen. Anders had dat voor mij niet gehoeven. Ik weet niet of ik ooit nog ga trouwen. Ik ben alleen nog maar trouw aan mezelf.
De gedachte aan een tattoo komt in mij op om samen te delen. Teken van twinflames lijkt me een mooie om te hebben.
Maar dit denken gaat natuurlijk veel te ver…
Ik moet mezelf nu stoppen. Niet te veel denken, terug naar de aarde, werken met mijn handen.
Een leven in het nu!
LOSLATEN, ik moet je weer laten gaan.