Arnhem 2-10-2020
Wat gebeurt er…sinds gister voel ik heel veel druk op mijn borst. Is het Corona? Is het kou? Ben jij het?… Ik voel dat er iets beweegt/gebeurt maar ik weet niet wat. Of beweeg ik zelf?
Maar het is goed om het niet te weten, ik laat het gewoon los.
Ik voel jou en ik weet dat ik het niet alleen ben. Het is een magneet, het is zo’n sterk gevoel, ik voel jou de hele tijd, ik denk aan jou de hele tijd.
D. en ik praten veel samen en het voelt goed en ik voel me dichter bij hem komen. Maar ik voel me ook heel erg aangetrokken tot jou. Ik hoop dat jij in mijn leven gaat komen…ergens in dit leven. Maar tegelijkertijd is het ook heel eng eraan te denken dat ik jou zou gaan ontmoeten. Hoe, wanneer en waar en wat zal er gebeuren?
Maar het is nog niet de tijd. Het is alles of niets.
Ik denk dat er een heel groot vuur zal zijn als wij elkaar gaan ontmoeten en dat het nooit meer over zal gaan in ons aardse leven. Dit is het; jij bent het en ik hoef echt naar niemand anders te kijken. Ik heb eindelijk gevonden wat ik zocht…heel mijn leven. Ik ben nog nooit zo zeker geweest dat jij de liefde van mijn leven bent.
Jij bent mijn Tweelingziel.
Ik heb de hele wereld over gereisd, zoveel mooie mensen ontmoet. Ik heb paradijzen gezien, maar terug in Arnhem heb ik eindelijk het paradijs gevonden in mezelf.
Alleen zijn, Hof van Eden, ik heb het Licht gezien (de hand van God?) en ik voel het Licht nu Zelf. Ik ben het Licht. Ik moet een weg zien te vinden om om te gaan met te veel spirituele dingen en ik wil met beide voeten op de grond blijven. Ik wil niet zweven en ik wil me niet beter voelen dan anderen. Gewoon mezelf zijn, mijn licht laten zien zal anderen helpen. Dat is wat ik weet, dat is wat ik voel. Ik voel me zoveel lichter sinds ik terug ben van alleen zijn.
Het voelt zo goed, Ik voel me zo sterk, Ik ben zo mooi, Ik ben zo aardig, Ik ben gewoon mezelf. Ik hou van mezelf, dat is genoeg. Genoeg is genoeg.
Er zal meer licht zijn en meer liefde om me heen. Dat is wat ik voel en het is een geweldig gevoel. Ik ben zo dankbaar.
Dit is allemaal omdat jij mij de sleutel gaf tot mezelf.
Jij voelde mij, jij kent mij, jij zag mij, jij hield mij een spiegel voor en ik kon mezelf niet meer ontkennen. Ik ben zo, zo dankbaar. Het voelt als een keerpunt in mijn/ons leven.
Misschien komt het door de volle maan. Maar dingen veranderen, ons leven is aan het veranderen. Als dat gevoel niet klopt, breng me dan maar naar een psychiater. Dan word ik gek; maar ik ben niet gek.
Maar nog steeds…Ik zal niet meer de eerste stap zetten richting jou, jij weet wat ik voor jou voel, maar jij vertelde mij niet de waarheid. Ik wil alleen nog maar leven met mensen die eerlijk zijn en met ware Liefde.
Als ik het toch allemaal verkeerd heb gezien en jij niet richting mij ‘beweegt’ …zal ik weer moeten loslaten…LOVE YOU