Dubai 3-3-2020
Weer een nacht slecht geslapen, dit zal ook wel met de jetlag te maken hebben. Ik ben niet blij en heel erg moe.
Dat hoofd staat echt niet stil, ik word er gek van. Gedachten blijven maar komen. Ik voel dat ik echt een beetje aan het doordraaien ben maar weet niet wat te doen.
Ik dacht dat het een beetje beter ging, ik heb veel met mensen gesproken en over mezelf verteld. Dat voelt goed maar ik ben eigenlijk wel een beetje klaar met praten.
Ik voel wel heel sterk dat als ik over mezelf ga praten dat ik bij anderen ook iets los maak en mensen ook gaan praten en ‘lichter’ worden. Ik zou dat proces nu even willen stoppen en terug naar mezelf willen gaan en bezig gaan met mijn eigen diepe liefdesverdriet.
Kut wat doet dit pijn, mijn hart, mijn ziel, alles doet pijn. Veel huilen en praten heeft wel geholpen maar het kost toch meer tijd.
Ik heb ook het gevoel dat ik gemanipuleerd ben (ik heb me laten manipuleren…) en dat ze heel langzaam steeds dieper onder mijn huid is gaan zitten. Dat voelt heel eng.
Uiteindelijk was ik natuurlijk niet happy met mezelf en was ‘lost’.
Daarom denk ik ook dat dit heeft kunnen gebeuren. Ik heb echt het gevoel gehad dat ze mij langzaam in haar leven aan het trekken was. Maar nu achteraf is het allemaal alleen maar mijn gevoel geweest.
Ik kan nog steeds niet geloven dat er aan de andere kant geen gevoelens waren. Maar ik moet dit wel doen om haar los te kunnen laten.
Er zijn zoveel signalen geweest die later allemaal ontkend zijn. Alles bij elkaar heeft ze mij totaal van slag en in de war gemaakt.
Het is heel goed voor mij dat er heel veel emoties zijn losgekomen en ik voel me al echt een stuk lichter maar ben er nog lang niet. Dat voel ik nu wel.
Ik heb toch heel duidelijk gevoeld dat er een aantrekkingskracht was.
Maar het is niet aan mij om te denken dat dat aan de andere kant anders was. Ik heb haar keus te accepteren en moet nu verder met mijn eigen leven.
Ik zal het aan mijn kinderen gaan vertellen want ik kan niet meer om deze gevoelens heen. Die zitten heel erg diep.
Waarschijnlijk gaan we elkaar nooit meer zien en misschien zou het beter zijn dat wij teruggaan naar Nederland. Dan kan ik echt afstand nemen van haar en het een plekje geven.
Maar misschien zoek ik echt veel te veel achter wat allemaal gezegd wordt en wat mensen voor signalen afgeven. Helaas krijg ik dat door die hoog sensitiviteit dubbelhard binnen en is het uiteindelijk mijn gevoel. Maar wel heel lastig en heel verwarrend.
Ik ben echt in de war en begrijp er helemaal niets van wat er allemaal gebeurt. Ik probeer het allemaal te verklaren maar het lukt me niet.
Gekmakend, ben toch soms wel bang. Met name ’s nachts als ik niet kan slapen. Ik heb het gevoel dat ik gek word en zie allemaal complottheorieën. Ik weet dat dit belachelijk is maar ik krijg dat hoofd niet gestopt ondanks al die zelfmeditatie etc.
Belangrijk op dit moment is dat ik weer goed en beter ga slapen, rustiger in mijn hoofd ga worden.
Meer lichaamsbeweging en iets creatiefs ga oppakken zodat ik uit mijn hoofd ga.
Dat al deze emoties zijn losgekomen is op zich mooi, maar ik voel nu nog meer de energie/gevoelens van mensen om mij heen en dat vind ik heel erg eng. Dat maakt me bang.
Het liefst zou ik me een half jaar opsluiten en daarna tevoorschijn komen als de ‘verlichte’ Marloes. Marloes die ik ben en hoe ik me voel. Maar nu doet mijn hart gewoon heel veel pijn.
Daar helpt op dit moment geen enkele meditatie mee. Ik voel dat het wel iets beter gaat, maar ik val toch iedere keer weer terug en ben dan van slag.
Maar er is licht aan het eind van de tunnel…